Wybierając się dwa lata temu na rodzinny urlop na Krecie, zabrałem ze sobą zbiór esejów Krzysztofa Lisowskiego „Greckie lustro” i kryminał „Atena odwraca wzrok” Jakuba Szamałka. Na miejscu sięgnąłem w pierwszej kolejności po Lisowskiego i niemalże od razu natknąłem się, skądinąd wśród impresji z Rethymnonu, na interesujący dla miłośnika muzyki folkowej fragment...
Można by stwierdzić, że w nazwie tego zespołu jest coś o folku. Można... Ale tak naprawdę nazwa ta pochodzi od nazwiska amerykańskiego pisarza Williama Faulknera. Kiedyś Wołodymyr Mular zobaczył go we śnie i wielki mistrz słowa podpowiedział nazwę. Z założycielami zespołu Folknery Jaryną Kwitką i Wołodymyrem Mularem, o podróżach, muzyce, doświadczeniach i artystycznym Euromajdanie w Kijowie rozmawiała Roksołana Łehan.
Zafascynowany afrykańskimi brzmieniami, jazzem, a także muzyką filmową i ambientową, odpoczywa, czytając fantastykę i poradniki ogrodnicze. W malowniczo położonych drewnianych kościółkach i cerkwiach Beskidu Niskiego i Sądeckiego odnajduje ciszę i spokój do modlitwy oraz szuka muzycznego natchnienia. Z Rafałem Boniśniakiem, założycielem grupy New Day, rozmawiała Katarzyna PłóciennikNiemczyk.
Czy można znaleźć coś wspólnego pomiędzy grupą Abba, autorskim folk-rockiem w stylu Brucea Springsteena i najlepszymi folkowymi muzykami ze szwedzkiej sceny? Wychodzi na to, że tak. Wszystkie te elementy łączy jedna osoba: piosenkarz, celebryta i animator dużego festiwalu folkowego w Sztokholmie - Tomas Ledin.
Ibrahim Maalouf jest libańskim trębaczem młodego pokolenia. Obecnie mieszka we Francji. Znany z wielu interpretacji muzyki klasycznej (jest zdobywcą licznych nagród) i tej inspirowanej folklorem. Pochodzi z niezwykłej i muzykującej profesjonalnie rodziny (ojciec - trębacz, matka - pianistka). Artysta komponuje i aranżuje nowe utwory, rozpoznawalny dzięki swym niekonwencjonalnym połączeniom jazzu i muzyki świata oraz unikatowym technikom wydobywania dźwięku. W roku 2011 wydał płytę Diagnostic, a w 2012 zrealizował kolejny udany projekt muzyczny pt. "Wind". O miejscu trąbki w muzyce arabskiej, odnajdywaniu siebie i planach na przyszłość z Ibrahimem Maaloufem rozmawiał Marcin Piosik.
"W 2012 roku byliśmy na "Mikołajkach Folkowych" w Lublinie. To dla mnie było ogromne zaskoczenie! Zaprezentowaliśmy się w okrojonym składzie. Powstał nowy repertuar. Czułam, ze mam coś do powiedzenia i chciałabym to powiedzieć. Udało się! Było to minimalistyczne i bardzo mi się to spodobało. Zarówno to jak zostaliśmy przyjęci, jak również jak to zabrzmiało. I wtedy powstał Lesja Folk - gramy w mniejszym składzie, może w otoczeniu mniejszej ilości dźwięków, ale otacza nas też więcej treści, tak jak tutaj - na Nowej Tradycji." Rozmowa z Lesja Folk, laureatami Konkursu Muzyki Folkowe Polskiego Radia "Nowa Tradycja" 2013. Z Lesją Szulc rozmawiała Monika Koziołek-Sulima
Susannę Jarą-Małecką poznałam kilkanaście lat temu, nie pamiętam jak i gdzie. Córka Marianny Jarej, jednej z moich pierwszych mentorek wokalnych, dzięki której odkryłam swoje korzenie i stało się dla mnie jasne, dlaczego ciągnie mnie do muzyki Wschodu. Zuzia współtworzyła pierwszy skład Widyma. W tym zespole rozumiałyśmy się bardzo dobrze, sporo nas łączyło, trochę dzieliło, ale najważniejsze, że nasza współpraca muzyczna układała się. Lubiłam odwiedzać Susannę. W tych wizytach było coś mistycznego. Najpierw przekraczało się bramę okalającą posiadłość cerkwi, żeby pokonać kilka schodów plebanii i zejść bardzo nisko, jakby do podziemia. A tam, był po prostu dom. Dom ludzi, którzy przyjechali do nas ze Wschodu, dom pełen muzyki, ukraińskich zwyczajów, ozdób, dom gościnny i otwarty. Żywy folk. Zuzia jest jednym z trójki dzieci Antona Jarego (protodiakona, dyrygenta, śpiewaka), który dzisiaj służy w sanockiej katedrze prawosławnej oraz Marianny Jarej (dyrygentki, teololożki, muzyka, społecznika, tłumacza...). Z Susanną Jarą-Małecką rozmawia Angela Gaber
"Często przypisuje się nam, że gramy liryczne, a może i niełatwe dla odbiorcy utwory... Rzeczywiście tak jest. Mam słabośc do rzeczy smutnych, sporo w naszym repertuarze utworów o miłości albo śmierci. Może po prostu muszę to wyśpiewać? Ale wesołe, żywe utwory też się pojawiają! To muzyka bardziej akustyczna, w której sporo przestrzeni i improwizacji - może i niełatwa w odbiorze w porównaniu do muzyki, którą słyszymy w mediach" Z Angelą Gaber rozmawiala Monika Koziołek-Sulima.
Jaromír Nohavica jest kimś, kogo czytelnikom pisma folkowego "przedstawiać zapewne nie trzeba". O ile w Polsce odzywają się od czasu do czasu głosy w dyskusji, co to jest folk, jakie są jego granice, o tyle dla Czechów sprawa jest jasna - folková hudba to jest właśnie taka muzyka, jaką tworzy Jaromír Nohavica. Nie będzie chyba przesadą, gdy powiem, że pomnik Nohavicy, w charakterze wzoru pieśniarza, mógłby dla nich stanąć obok wzoru metra w Międzynarodowym Biurze Miar i Wag w Sevres.
Rozmowa z Karoliną Cichą i Bartem Pałygą - laureatami Grand Prix Konkursu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja"
Palestyńskie Le Trio Joubran tworzą trzej bracia wywodzący się z rodziny, w której tradycje wykonywania i gry na instrumencie oud sięgają czterech pokoleń. Ich pradziadek, dziadek, ojciec, a teraz oni, Samir, Wissam i Adnan, uczynili z tego instrumentu swoją pasję, sztukę i sposób na życie. Z Wissamem Joubranem, urodzonym w Nazarecie muzykiem i lutnikiem, po koncercie Le Trio Joubran w ramach cyklu "Muzyczna Scena Tradycji" 24 lutego 2013 r. w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. W. Szpilmana, rozmawiał Mateusz Dobrowolski.
Celso Pina jest kompozytorem, aranżerem, a przede wszystkim niezwykleżywiołowym wokalistą i akordeonistą (głównie gatunku cumbia). Ten"buntownik" akordeonu sam nauczył się grać na instrumencie. Napoczątku swojej kariery muzykował z braćmi, z którymi chodził po domach, grającdla lokalnej społeczności. Celso Pina jest pionierem w łączeniutradycyjnej środkowoamerykańskiej muzyki z elementami ska, reggae, rap,hip-hop czy R&B. Artysta był dwukrotnie nominowany do Latin Grammy Awardsoraz do Nagrody MTV Latino jako Best Artist Alternative.
Gdy na przełomie zimy i wiosny 1996 roku byłem przez trzy miesiące na stypendium na KUL-u, czyli na Katolickim Uniwersytecie Leuven w Belgii, w eterze królowały tam takie przeboje, jak "Con Te Partiró" Andrei Bocellego, "Lemon Tree" grupy Fool's Garden czy piosenka o amsterdamskiej kolejce podmiejskiej, której ani tytułu, ani wykonawcy nie potrafię sobie dzisiaj przypomnieć. Utworów Barta Peetersa nie słyszałem, bo i słyszeć nie bardzo mogłem. Ten urodzony 30 listopada 1959 roku w podantwerpskim Mortsel artysta, z wykształcenia germanista, był wówczas znany głównie jako aktor i prezenter telewizyjny.
Folklor pełen jest magii i tajemnic, które pociągają i intrygują, jak choćby zaginiony rulon... Rzecz to może niemniej cenna niż tolkienowski pierścień. W drogę muzycznych poszukiwania po Radomszczyźnie wyruszyła z początkiem 2012 roku grupa muzykujących przyjaciół i tak oto powstał zespół Poszukiwacze Zaginionego Rulonu. Laureaci Nowej Tradycji 2012, z których każdy znany z wcześniejszych projektów, jako zespół stanowili swego rodzaju świeży oddech na scenie folkowej. Wystartowali z niemałym impetem, odważnie stawiają czoła wyzwaniom festiwali w kraju i za granicą, pracują nad płytą, a odpocząć jeżdżą do swoich mistrzów w Przystałowicach Małych. Wypada życzyć Poszukiwaczom, aby odnaleźli... wiele par uszu, które dzięki nim rozkochają się w polskiej tradycji mazurkowej.
Megitza - Małgorzata Babiarz, to wokalistka, która wykonuje muzykę folkową inspirowaną kulturami etnicznymi świata. Podziwiając melodyjność właściwą każdemu z języków, nie tłumaczy tekstów piosenek, a śpiewa je w oryginale, stąd jej koncerty są poliglotyczne. Megitza jest niezwykle barwną postacią. Sama komponuje, śpiewa i gra. Jest wyrazista i magiczna zarazem, a jej niezwykła uroda tworzy dostojną kompozycję z kontrabasem, jej instrumentem. W wieku 17 lat wyjechała do Stanów, aby poznawać świat i spełniać swoje ambicje. W roku 2012 powróciła do Polski. W 2004 r. Megitza otrzymała najwyższy wynik w Narodowym Teście na Inteligencję IQ Test 2004. Jedna z recenzentek napisała, że jej góralsko-cygańska dusza wprowadza do utworów nutę tęsknoty, strzelistości gór i spokoju dolin. Na jej ostatniej płycie gościnnie wystąpiła Renata Przemyk.
Alfred Hayes to bardzo ciekawa postać. Urodzony w Londynie w 1911 roku, w wieku trzech lat wyemigrował z rodzicami do Ameryki. Pracował jako dziennikarz, później stał się pisarzem i poetą. Podczas II wojny światowej służył we Włoszech, gdzie pozostał również po jej zakończeniu. W Rzymie związał się, jako scenarzysta, z neorealistami. W 1949 roku został nominowany do Oscara za współautorstwo scenariusza do „Wieśniaka” Rosselliniego, napisał też, tym razem samodzielnie, scenariusz do słynnych „Złodziei Rowerów” Vittorio de Siki. W 1951 roku był znowu nominowany jako współtwórca scenariusza do „Teresy” Freda Zinnemanna. Przez resztę życia, a zmarł w 1985 roku, pisał sztuki i scenariusze dla telewizji.
Sylwetki zespołów z Lubelszczyzny: Black Velvet Band, Čači Vorba, Chłopcy kontra Basia, Circel of Bards, Chwyla, Dron, Kapela Drewutnia, Klezmafour, Klezmaholics, Lia Fail, Miatlica, NeoKlez, Orkiestra św. Mikołaja, Sambasim, Sauin, Styrta
Nie jest wielką przesadą powiedzieć o Adamie Strugu, że śpiew dawnych pieśni jest dla Niego tak naturalny jak oddychanie. Słyszał je i uczył się ich od najwcześniejszych lat, jeszcze jako mały chłopiec. Z czasem stał się zawodowym śpiewakiem, świadomym swojej roli. Niegdysiejszy uczeń swoich mistrzów, dziś sam uczy i opowiada o polskiej muzyce sakralnej. Jednocześnie pisze autorskie piosenki, zanurzone w świecie tradycji. W czerwcu tego roku ukazała się płyta - „Adieu”, pierwsza podpisana Jego nazwiskiem, choć śpiewa i nagrywa od ponad dwudziestu lat. Jako doświadczony śpiewak postanowił stworzyć zespół śpiewaczy Monodia Polska, z którym oprócz koncertowania, prowadzi obrzędy pogrzebowe według dawnych zwyczajów. Z Adamem Strugiem, który podczas tegorocznego Jarmarku Jagiellońskiego w Lublinie wystąpił w dwóch koncertach, o muzyce dawnej i współczesnej, o Jego nauczycielach, o pieśni, śpiewie i „rzeczach ostatecznych” rozmawiała Ilona Gumowska.
Debiut tego zespołu odbił się głośnym echem w rodzimym środowisku folkowym. Alne zaintrygowało niekonwencjonalnym podejściem do starych wierzeń, bajań, opowieści, ale też na wskroś nowatorską wizją folk metalu, granego bez żadnych instrumentów ludowych, bez charakterystycznych galopów i bez cytatów z kanonu. Z Klimorhem - gitarzystą oraz głównodowodzącym grupy, spotkał się Marcin Puszka.
Najbardziej wyczekiwaną gwiazdą tegorocznego XVI Festiwalu Kultury Żydowskiej we Wrocławiu "Simcha", odbywającego się w drugiej połowie maja, była Mor Karbasi. Ta 26-letnia izraelska artystka podbija serca najtwardszych krytyków. A to za sprawą niezwykłego stylu mieszkanki wielu kultur połączonej z subtelnym, pełnym emocji głosem.