Galia to starożytna kraina na terenie obecnej Francji, której nazwa odnosiła się również do rejonów Hiszpanii i północnej Portugalii. Około V w. p. n.e. zamieszkiwali ją Galowie, to jest Celtowie. Znamy tę historię z zabawnych, francuskich kreskówek oraz filmów fabularnych dla dzieci i młodzieży.
Pod nazwą projektu muzycznego „Sun and Moon Dance” kryje się Chris Welsh, mieszkający w Hot Springs w Karolinie Północnej człowiek-orkiestra – sam komponuje, wykonuje, realizuje i produkuje muzykę. Jest zarówno instrumentalistą, jak i wokalistą.
Fot. Facebook.com/chriswelsh
Pamiętam, jak podróżowałem po Irlandii z niejakim Radkiem z Łodzi i za Kilkenny nocowaliśmy na dziko na cudzej łące. Jako że leżała ona dość blisko wylotowej drogi na zachód, a więc – jak to się mówi – była na widoku, musieliśmy poczekać z rozbiciem namiotów prawie do zmierzchu. Gdy jednak nastąpił odpowiedni moment, szybko się uwinęliśmy i zaczęliśmy się szykować do snu. Wtedy go właśnie ujrzeliśmy: zbliżał się ku nam typowy irlandzki wieśniak w podeszłym wieku, w gumiakach, w kraciastej koszuli, w jakiejś kamizelce i na nieszczęście ze strzelbą w ręku. Po grzecznym powitaniu spytaliśmy go, czy aby przypadkiem nie jest właścicielem gruntu.
fot. theirishroversmusic.com
Piotr „Stiff” Stefański – z wykształcenia geograf, przyrodnik, pedagog. Animator świętokrzyskiej kultury, nauczyciel gry na perkusyjnych instrumentach etnicznych, propagator alternatywnych metod edukacji, inicjator idei Uniwersytetu Wolność.
Przede wszystkim jednak muzyk, bębniarz, wokalista oraz autor tekstów. Twórca awangardowych grup muzycznych, takich jak Stiff Stuff czy Natural Beat Band. Od czterech lat lider skarżyskiej formacji Studium Instrumentów Etnicznych. Rozmawiała Nina Orczyk.
fot. G. Łapaj
Folkowa grupa Shannon powstała w 1994 roku w Olsztynie z inicjatywy Marcina Rumińskiego, reprezentując nurt muzyki celtyckiej w Polsce. W marcu tego roku dzięki akcji crowdfundingowej ukazała się ich nowa płyta „Crowded Head”. O nowych doświadczeniach i obserwacjach aktualnej sceny folkowej, po jednym z koncertów promocyjnych, rozmawiała z członkami grupy Shannon Aleksandra Cieślik.
Percival to folkmetalowcy wywodzący się z Lubina. Zaczynali jeszcze w zeszłym stuleciu, ale ich archaiczność to przede wszystkim fascynacja historią, archeologią doświadczalną i przedchrześcijańskimi tradycjami ludów basenu Morza Bałtyckiego. Po koncercie w Zamościu z artystami
rozmawiała Monika Sulima.
Nieżyjącego już premiera Izraela, Icchaka Szamira, pamięta się u nas głównie z opinii o tym, jakoby Polacy wyssali antysemityzm z mlekiem matki. Mógł mieć premier rację, ja jednak ssałem pierś matczyną krótko i niechętnie, dlatego w swoim antysemityzmie jestem mało wytrwały. Już w dzieciństwie pozwalałem, by dziadek sączył mi do uszu żydowskie kawały spisane przez Horacego Safrina, a gdy w telewizji wyświetlano „Skrzypka na dachu”, w scenie, w której wisiała w powietrzu bójka między Rosjanami a Żydami, trzymałem kciuki – o zgrozo! – po równo za jednych i drugich.
Grają tradycyjną muzykę okolic powiatu gorlickiego. Tworzą też własne utwory w swoim stylu. Wykorzystują instrumenty, które odziedziczyli po przodkach, kolejne budują sami. Zawładnęli polską i światową sceną, łącząc folk, world music i muzykę tradycyjną w jedno. Podczas ostatniej edycji Mikołajek Folkowych wystąpili w projekcie Folk Off z Kapelą ze Wsi Warszawa. Z Kapelą Maliszów (Janem, Kacprem i Zuzanną) po występie rozmawiała Monika Koziołek-Sulima.
Cedric Watson jest uznawany za jeden z największych młodych talentów muzyki kreolskiej ostatniej dekady. Skrzypek, wokalista, akordeonista i autor teksów był czterokrotnie nominowany do Nagrody Grammy. Wspólnie z zespołem Bijou Creole odkrywa korzenie muzyki Luizjany, wskrzesza dawne dźwięki, czerpiąc z tradycji zniewolonych ludów Afryki. Słynie z niezwykłej radości grania, widocznej podczas koncertów pełnych energii i dobrej zabawy. Podczas ostatniej edycji poznańskiego festiwalu Ethno Port rozmawiał z artystą Marcin Piosik.
Na przełomie 2015 i 2016 roku ukaże się nowy album Orkiestry św. Mikołaja „Mody i kody”. Składa się na niego 11 rozbudowanych aranżacyjnie utworów inspirowanych polską muzyką tradycyjną. Opierają się one na pozornie odległych modelach podejścia do tradycji – od często krytykowanej i zdawałoby się przebrzmiałej formuły zespołów pieśni i tańca, które ciągle są obecne i wychowały znawców folkloru stylizowanego, po najnowsze poszukiwania artystyczne zwolenników world music. Dodatkowo nawiązują do współczesnych trendów i stylów muzycznych, takich jak hip-hop, blues czy rock. Celem tych nagrań jest pokazanie równych praw wszystkich artystów do czerpania z muzyki tradycyjnej i udowodnienie, że każda epoka uprawiania folkloryzmu pozostawiła swój specyficzny ślad (kod) w zbiorowej świadomości. O nowych nagraniach z członkami zespołu, Bogdanem Brachą i Marcinem Skrzypkiem, rozmawiał Damian Gocół.
Ciężka jest dola Ormianina w Polsce... Bo co tu pokazać dzieciom? Jak im wyjaśnić, co to za dziwny kraj, z którego pochodziła prapraprababcia, do którego nawet trudno pojechać, bo za daleko? Jacy tam ludzie mieszkają? Owszem, są w Zamościu prześliczne kamieniczki ormiańskie, tyle że w stylu renesansu włoskiego, jest w Gliwicach ormiański kościółek Świętej Trójcy, przekazany Ormianom jednak dopiero po wojnie i z architekturą ormiańską niemający nic wspólnego, były kilka czy kilkanaście lat temu wystawy w gliwickiej Willi Caro1 i warszawskim Domu Spotkań z Historią2, na których prezentowano sceny z życia rodzinnego i towarzyskiego polskich Ormian na starych fotografiach. Na tę drugą wystawę zabrałem moją starszą córkę Zuzię, wówczas dziesięcioletnią – wynudziła się jak mops, pewnie gdyby wystawa poświęcona była Szwedom czy innym Portugalczykom, nie sprawiłoby to jej żadnej różnicy...
fot. tyt. armedia.am
Człowiek stworzony do występowania przed publicznością. Barwna osobowość. Wulkan energii. Na scenie śpiewa, gra na harmonijce, tańczy, skacze. W przerwach pomiędzy utworami raczy widownię anegdotami, które wywołują salwy śmiechu. O kim mowa? O swoistej legendzie, wokaliście Nocnej Zmiany Bluesa – Sławku Wierzcholskim. Pomimo upływu lat wciąż tryska humorem. I wcale nie zadziera nosa. Wręcz przeciwnie – to idealny partner do rozmów mniej lub bardziej refleksyjnych, obowiązkowo w ciasnej, zadymionej kawiarni, w której z gramofonu płyną szybkie(!), bluesowe dźwięki. Podczas Blues Chatka Festiwal rozmawiała z nim Aleksandra Cieślik.
fot. tyt. archiwum artysty
Do kultury Związku Radzieckiego mieliśmy my, Polacy, stosunek polityczny – ceniliśmy i nadal cenimy głównie tych twórców i artystów, którzy w jakiś sposób „podpadli systemowi” – ofiary stalinizmu Annę Achmatową i Osipa Mandelsztama, wyśmiewającego realia życia w Kraju Rad Michaiła Bułhakowa, przeczołgiwanego po powrocie z emigracji Aleksandra Wertyńskiego, zmuszonego do rezygnacji z Nagrody Nobla Borysa Pasternaka, więzionego w obozie pracy Aleksandra Sołżenicyna, zadającego niewygodne pytania Bułata Okudżawę, najprawdopodobniej zamordowanego przez KGB Włodzimierza Wysockiego czy zmuszonego do emigracji Josifa Brodskiego. Pamiętamy zresztą chyba wszyscy antologię poezji rosyjskiej „Moi Moskale” w przekładzie Wiktora Woroszylskiego, do której wyboru tekstów dokonano według klucza politycznego czy może wręcz dysydenckiego, a nie literackiego z wyraźną szkodą dla całości – oprócz świetnych wierszy Puszkina, Błoka, Majakowskiego czy Pasternaka pojawiły się w najlepszym razie przeciętne przekłady utworów Jewtuszenki, Gorbaniewskiej, Ratuszyńskiej czy Doliny2. Na tych, którzy jakoś ułożyli sobie życie w Ojczyźnie Światowego Proletariatu, patrzyliśmy podejrzliwie lub ironicznie – jak choćby na abchaskiego pisarza Georgija Gulię, którego w swojej wspomnieniowej książce „Z głowy” obśmiał Janusz Głowacki. W ten sposób dzieliliśmy jednak radzieckich twórców i artystów według kryterium, które dla szerokich rzesz mieszkańców Związku Radzieckiego nie miało większego znaczenia, nie zauważając lub nie chcąc zauważyć wielu ciekawych postaci. Jedną z nich był pieśniarz Raszyd Bejbutow.
Jej kariera muzyczna jest wypadkową niebywałego talentu i szczęśliwych zbiegów okoliczności. Na swojej drodze wciąż spotyka fantastycznych ludzi, którzy dzielą się z nią swoją wiedzą. Pierwszym poważnym projektem Karoliny Cichej był rockowy album „Gajcy!”, nawiązujący do Powstania Warszawskiego, od kilku lat zajmuje się jednak muzyką tradycyjną.
Pieśniarz i autor piosenek, kawaler Orderu Zasługi w Dziedzinie Kultury, były członek parlamentu, a obecnie konsul generalny Republiki Rumunii w Montrealu, prywatnie były mąż aktorki teatralnej i filmowej Cornelii Pavlovici.
Zespół Trad.Attack! to grupa pochodząca z egzotycznej Estonii. Ich twórczość to powiew młodzieńczej świeżości i przykład kreatywnego podejścia do muzyki źródeł. Trzyosobowy zespół tworzą Sandra Sillamaa (wokal, dudy estońskie, drumla, saksofon), Jalmar Vabarna (gitara) i Tõnu Tubli (perkusja). Podczas Mikołajek Folkowych 2014 z członkami grupy rozmawiała Monika Sławińska.
Kipikasza to żeński duet powstały w 2013 r. Zespół został doceniony na XXIII Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Ludowej „Mikołajki Folkowe”, gdzie dziewczyny otrzymały trzecią nagrodę „za pomysłowość i odwagę, oraz poszukiwanie i świeżość eksperymentowania” oraz wyróżnienie „za niekonwencjonalność i ekspresję”. W czasie kolejnej edycji Festiwalu miały już własny koncert rejestrowany, po którym z Karoliną Balmas, Aleksandrą Członką i Jakubem Członką (menadżerem zespołu) rozmawiała Wioleta Matczak.
Hiszpańsko-francuski pieśniarz Manu Chao nieodmiennie kojarzy mi się z Warszawą i z upalnym latem 1999 r., które, świeżo przeprowadziwszy się do stolicy, spędziłem u mojej kuzynki, w mieszkaniu przy Marszałkowskiej. Kuzynka jest światowa, wtedy właśnie wróciła ze stypendium w Paryżu i wybierała się na stypendium do Rzymu (albo na odwrót) i to właśnie z jej kaseciaka popłynęły słowa takich piosenek jak "Clandestino" ("Potajemny"), "Bongo Bong" czy "Desaparecido"...
Bracia Ganesh-Kumaresh to jedni z najważniejszych wykonawców, skrzypków i kompozytorów południowoindyjskiej muzyki klasycznej - stylu karnatyckiego. Pierwsze sto koncertów zagrali jeszcze przed ukończeniem 10. roku życia. Reprezentowali swoją ojczyznę na tak prestiżowych wydarzeniach, jak londyński festiwal Darbar, Asia Pacific Festival w Berlinie czy w ramach oficjalnej selekcji World Music Expo WOMEX 2013. Nagrali kilkadziesiąt albumów, także jako wynik współpracy z grupami tanecznymi i uznanymi muzykami. Współtworzyli także muzykę do wielu bollywoodzkich filmów. Z muzykami rozmawiał Marcin Piosik.
Renata Rosa to bez wątpienia jeden z najciekawszych głosów dzisiejszej sceny muzyki świata. W swojej twórczości sięga do tradycyjnych rytmów stanów Alagoas i Pernambuco, gra na strunowym instrumencie smyczkowym rabeca. Sięga po muzykę północno-wschodniej Brazylii, ulega wpływom kultury miejskiej, tworząc wyjątkowe klimaty. Dała blisko dwieście koncertów w renomowanych salach całej Europy. Jej pierwszy album "Zunido da Mata" zdobył nagrodę Choc de l'Année przyznaną przez magazyn Le Monde de la Musique. Drugie wydawnictwo "Manto dos Sonhos" otrzymało nominację do tytułu Najlepszy Album World Music 2012, przyznawaną przez World Music Central. Aktualnie przygotowuje trzecią płytę "Encantacoes". Z Renatą Rosą rozmawia Marcin Piosik.