Czy można znaleźć coś wspólnego pomiędzy grupą Abba, autorskim folk-rockiem w stylu Brucea Springsteena i najlepszymi folkowymi muzykami ze szwedzkiej sceny? Wychodzi na to, że tak. Wszystkie te elementy łączy jedna osoba: piosenkarz, celebryta i animator dużego festiwalu folkowego w Sztokholmie - Tomas Ledin.
Taka historia nie zdarza się często - zespół cieszący się sporą popularnością wśród naszej rodzimej publiczności, jeżdżący na duże festiwale (grali m.in. na Nowej Tradycji, zawędrowali nawet za ocean, występując na Vancouver Folk Music Festival), nagrywa świetną płytę, po czym odkłada ją na półkę, a jednocześnie nie przerywa działalności i gra od czasu do czasu jakieś koncerty. Taka właśnie historia stała się udziałem białostockiej grupy The Bumpers. Wydany niedawno album zatytułowany "Po polsku" został zarejestrowany w roku 2000. Zdaniem samych muzyków powodem takiego opóźnienia był przede wszystkim problem z wydaniem tej płyty, a więc ze sfinansowaniem jej tłoczenia i dystrybucją. Słuchając tego krążka nie trudno dojść do wniosku, że niewiele brakowało, byśmy stracili jeden z najciekawszych albumów w historii polskiego folk-rocka.
Korzenie warszawskiej grupy Menele tkwią głównie w środowisku żeglarskim (grający na płycie muzycy występowali z takimi zespołami jak Mordewind, Strefa Mocnych Wiatrów, Yank Skippers czy Atlantyda), jednak tym, co połączyło ich przy pracy nad repertuarem, jest miłość do Warszawy. Muzyczny folklor stolicy doczekał się już wielu interpretacji: od estradowego wcielenia słynnego Jaremy Stempowskiego, poprzez punk-folkową Szwagierkolaskę, po nowocześnie zrealizowany Projekt Warszawiak.
W latach dziewięćdziesiątych Hedningarna zawładnęła europejską sceną folkrockową. Do dziś pojawiają się grupy, w których muzyce wciąż słychać myślenie zaszczepione przez ten szwedzki zespół. Nawet jeśli posłuchamy nagrań naszych polskich bandów, takich jak Żywiołak, Hoboud czy nawet Rzepczyno, znajdziemy tam ślad odciśnięty przez skandynawskich folkrockowców. Nic w tym dziwnego - kasety z muzyką Hedningarny były jednymi z pierwszych, które wydała na licencji zasłużona dla polskiej fonografii firma Folk Time. Dzięki nim wielu polskich miłośników muzyki opartej na tradycji ludowej mogło spotkać się po raz pierwszy ze współczesnym spojrzeniem na muzykę skandynawską.
W sondzie udział wzięli:
Gdyby przyjrzeć się bliżej, przynajmniej krajom europejskim, okazałoby się zapewne, że każdy kraj ma swojego Boba Dylana i to często niejednego. Niektórzy pojawili się wcześniej, inni później, ale o każdym można powiedzieć, że Dylan wywarł na niego spory wpływ. Wciąż pojawiają się zresztą nowi artyści, mający coś do powiedzenia, dla których gitara jest bronią wycelowaną w świat. Przebywając przez dłuższy czas w Szwecji trudno nie natrafić prędzej czy później na ślad człowieka, którego nazwisko zrosło się ze Sztokholmem, choć wcale nie brzmi po szwedzku. To Cornelis Vreeswijk (1937-1987), Holender, który dorastał w Sztokholmie i którego późniejsza twórczość była dwujęzyczna.
Franka De Mille w 2009 roku nagrała płytę, która bez wsparcia wielkich koncernów pojawiła się na antenach radiowych, również w Polsce. Z pomocą grupy otwartych i doskonale radzących sobie z instrumentami muzyków, młoda artystka zarejestrowała album, który mógłby zmieścić się na półce z opisem "alternative folk". Ten termin ukuto swego czasu by zobrazować brzmienie niezależnych artystów nawiązujących z jednej strony do bardów ze sceny folkowej, z drugiej zaś lubiących czasem zabrzmieć nieco ostrzej, bardziej energicznie.
W maju poślubne wojaże zawiodły nas na pięknąi dumną Kretę. To jedno z miejsc, gdzie zawsze jest za mało czasu,by zobaczyć wszystko. Ruiny pałacu króla Minosa w Knossos, piękne Santorini,czy zatrzymany w czasie monaster w Arkadii. Wieczory spędzane nazwiedzaniu pobliskiego Iraklionu lub w jednej z setek tawern zawszeodbywały się przy dźwiękach muzyki. Tej greckiej, a właściwie częstokreteńskiej, bo wyspa ceni swoją odrębność. Zwykle były to bardzo komercyjnepróbki, łączące rodzimy folk z popem, ale zdarzały się też prawdziwe perełki.
Wiele lat temu, w reportażu z jednego z wcześniejszych festiwali w Jarocinie, padło zdanie, które zostało mi w głowie do dziś. Powołując się na współczesnych socjologów i badaczy kultury, porównywano taniec pogo do plemiennych tańców ludów Afryki. Prymitywna energia wyzwalana w takich pląsach, często pobudzona dodatkowymi środkami, przypomina jako żywo rytualne tańce dawnych mieszkańców Ziemi.