Miejsca są ważne ale ludzie ważniejsi. Mało kto lubi swoją pracę ale tu, w Radiowym Centrum Kultury Ludowej, spotkało się kilku prawdziwych fascynatów żyjących, "oddychających" swoją pracą zawodową. Ludzi, dla których sposobem na życie jest cierpliwe wyszukiwanie szczątków kultury tradycyjnej i znajdowanie dla nich miejsca w naszym świecie.
Kiedy w latach osiemdziesiątych nadchodziły do Polskiego Radia zaproszenia na doroczne festiwale folkowe Europejskiej Unii Radiowej oraz informacje o miejscach, w których będą lub już się odbyły, nasze etnomuzyczne serca redaktorów ówczesnej Redakcji Muzyki Ludowej kroiły się z żalu, że - to nie dla nas. Nam jechać nie wolno. Ani uczestniczyć we współpracy z Unią.
Ideologia ponad muzyką, ideologia ponad sztuką. Folkowcy więcej piszą i "gadają", niż w rzeczywistości grają. Czasami na koncertach brak mi muzyki i poszukuję jej między wywodami liderów grup, którzy opowiadają zadziwiające historie o swych mistycznych piosenkach.
Ruchy odrodzenia kultury ludowej, będące przejawem zachodzących obecnie przemian ogólnokulturowych są od dawna przedmiotem gorącej dyskusji. W każdym kraju, w którym ruchy te powstają dochodzi do polaryzacji poglądów na przedmiot i istotę ich działania. Różnie oceniane są zarówno sama zmiana jak i rozmaitość jej przejawów. Dyskusja rodzi się wszędzie tam, gdzie powstają środowiska zainteresowane odrodzeniem kultury ludowej. Zanim dyskusja ta dotarła do Polski przetoczyła się falą polemik przez całą Europę, przybierając w każdym kraju odmienne oblicze. Bardzo interesujący przykład polaryzacji poglądów na ten temat w Irlandii przedstawia Alicja Kozłowska w swojej pracy pod tytułem "Przemiany irlandzkiej tradycji muzycznej" z 1996 roku. Podobne dyskusje miały również miejsce w Skandynawii, na Węgrzech i na Bałkanach. Wszędzie, gdzie pojawiał się postulat sięgania do wzorów ludowych i odtwarzania czy przetwarzania tradycji, rodziły się pytania o to do jakiego stopnia należy zachować wierność oryginałowi i na ile można poddać go oddziaływaniu współczesnych nam norm estetycznych?
W dniach 24 - 26 maja 2001 odbył się w Poznaniu festiwal, którego pełna nazwa brzmiała "Czas Folkloru. Czas Folku. Czas Odnawiania Tradycji".
Idea powrotu do korzeni, od kilku lat zaczyna przynosić efekty. Powstają nowe studenckie grupy muzyczne, inspirowane dawną muzyką wsi, w wielu miastach prowadzą działalność domy tańca, w których nauczyć się można wywijać oberka, kujawiaka, mazurka i krzesanego. Rośnie popularność w całej Polsce licznie organizowanych festiwali folkowych. Na "Ogólnopolski Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych" w Kazimierzu, każdego roku przyjeżdża kilka tysięcy osób. Podobnym zainteresowaniem, szczególnie wśród młodzieży, cieszą się organizowane przez Orkiestrę św. Mikołaja - "Mikołajki Folkowe" w Lublinie.
Promocja muzyki ludowej w mediach jest zadaniem trudnym i wieloaspektowym. Pierwsze pytanie, jakie się nasuwa, to jaki jest cel ,jej promocji. Następne, to jakimi środkami tę promocję prowadzić i wreszcie może najważniejsze pytanie: co promować, jakie gatunki, jaki rodzaj muzyki uznać za wart popularyzacji, według jakich kryteriów wartościować.
Wiele lat temu, kiedy byłam jeszcze studentką, pojechałam na obowiązkowy obóz etnograficzny i tam się zakochałam. W pieśniach, treściach, które te pieśni niosą, w ludziach wsi, w ich przywiązaniu do w ten sposób wyrażanej tożsamości, identyfikacji kulturowej.