Patataj, patataj, pojedziemy w cudny kraj! – pisała Maria Konopnicka w krótkim wierszu dla dzieci, ilustrując tym słowem jazdę konno. Autorka, w swojej poezji często staje się etnografką, która z dużą precyzją i czujnością badacza oddaje ówczesną rzeczywistość i tradycje. Onomatopeja patataj rzeczywiście bardzo często pojawia się w zabawach z małym dzieckiem naśladujących jazdę na koniu, stanowiąc jej dźwiękonaśladowczą ilustrację.
fot. z arch. aut.
Jedna z definicji zabawy mówi, że oznacza ona każdą czynność wykonywaną dla przyjemności, bez względu na końcowy jej rezultat. Przystępuje się do niej dobrowolnie, a nie pod wpływem siły zewnętrznej lub przymusu. Z uwagi na istotny w zabawie czynnik asocjacyjny i społeczny dostarcza ona dzieciom wartościowych, kształcących doświadczeń. Większość gatunków folkloru dziecięcego adresowanych przez dorosłych do najmłodszych posiada cele edukacyjne i wychowawcze. Rodzic, opiekun, zabawiając dziecko w pierwszym okresie życia, tworzy, „wymyśla” dla niego zabawy w odpowiedzi na jego potrzeby. W tym czasie zabawa wykazuje jedność z czynnościami opiekuńczymi i uzależniona jest od aktywności zarówno dziecka, jak i rodzica.
fot. z arch. aut.
Propozycję napisania tekstu na temat folkloru dziecięcego w dziale „Pisma Folkowego” odbieram jako wielki zaszczyt, a zarazem możliwość podzielenia się wynikami moich badań wynikających z wieloletnich doświadczeń pracy z dziećmi opartej o folklor słowno-muzyczny.
fot. z arch. aut.