Hen gdzie piaski i moczary, gdzie zielone zawsze bory. Pieśni Puszczy Kurpiowskiej
Na tę i na taką płytę czekałam! Kurpiowski śpiew przywołuje ona bowiem w najbogatszym swym wyrazie. Stanowi udaną próbę prezentacji stylów wybitnych artystów-śpiewaków, układając się jednocześnie w historię życiem pisaną. Płytę otwiera niezwykle ekspresyjny i autentyczny w swym indywidualizmie śpiew Stanisława Brzozowego, "klasyka wśród śpiewaków ludowych" - osadzony głęboko w tradycji puszczańskiego śpiewu, ale jakże wyraziście osobisty. Z kolei pieśni Walerii Mierzejek czy Marianny Cichej - jakby w opozycji do tego szerokiego, powracającego echem brzmienia - to wyraz swoistego skupienia, stanowczego zanurzenia w tym, co najdawniejsze, sięgające do najbardziej bodaj archaicznych pokładów ludowego przekazu. I wreszcie jasne, wybujałe interpretacje Walerii Żarnochowej, która swój "kulasikowy" styl konsekwentnie przez lata rozwijała i udoskonalała. O każdym z prezentowanych na płycie wykonawców można by napisać odrębną historię i niemal każdy z nich zasługuje na monograficzny fonogram.