Każdy WOMEX jest trochę inny. Jako że w tym roku nie prezentowałam żadnego artysty na koncertach showcase’owych, byłam bardziej odprężona i mogłam w większym stopniu uczestniczyć w wydarzeniach. Moim faworytem wśród artystów był Waldemar Bastos.
(Juliana Voloz)
Jest wrzesień 1981 r. Jestem w rumuńskim pociągu jadącym do miejscowości Sighişoara w Transylwanii. W WC za papier toaletowy służy falista tektura. Ktoś zapytał konduktora czy w przedziale może być trochę cieplej. Ja jestem odpowiedzialny za chłód, ktoś inny pilnuje ciepła, odszczekuje. Witamy w Rumunii Çeauşescu.
Co mają wspólnego hollywoodzki aktor Johnny Depp, japoński projektant mody Yamamoto i stylowy kalifornijski kwartet smyczkowy Kronos? Można wierzyć lub nie ale poza posiadaniem wyszukanego smaku do ubrań wszyscy oni są zafascynowani barwną grupą cygańskich muzyków z Rumunii. Jednak Taraf de Haidouks nie potrzebuje poparcia sław; ta muzyka broni się sama. Czy są to głębokie, uduchowione ballady, czy szybkie, porywające tańce ze zgrzytającymi skrzypcami, dzwoniącymi cymbałami, piszczącymi akordeonami i zwinnie szarpanym basem, Taraf de Haidouks z pewnością wie, jak się bawić. I tacy muzycy powinni to wiedzieć. Taka jest ich praca granie na weselach w swojej wiosce Clejani i w rejonie Vlasca na Równinie Wołoskiej na południe od Bukaresztu. Tak przynajmniej było, zanim nie stali się światowej sławy gwiazdami.
Dziwne, że w nieprzerwanym strumieniu nagrań, który płynie z Europy Środkowej, odkąd runął Mur Berliński w 1989 roku, muzyka polskich gór nie pojawiła się wcześniej. Podczas gdy zwykle polska muzyka ludowa kojarzy się raczej negatywnie z rutynowym entuzjazmem właściwym państwowym zespołom folklorystycznym, muzyka ludowa z Podhala, obszaru wokół Zakopanego na południu Polski, zdołała zachować swój własny charakter, a co więcej wciąż można ją usłyszeć na przyjęciach czy ślubach.