Laur pierwszego festiwalu muzycznego na żywo w Katowicach przypadł w tym roku Ogrodom Dźwięków. I choć dalecy jesteśmy od ogłaszania rychłego końca pandemii, a wydarzenie odbyło się w reżimie sanitarnym, emocje towarzyszące uczestnictwu w koncertach były nieopisane.
fot. A. Ławryniec
Rok braku muzyki na żywo nie oznaczał braku muzyki w ogóle. Liczba wydawnictw płytowych, a także symptomatycznych i adekwatnych do sytuacji nagrań pandemicznych – na przykład z własnej kuchni – była ogromna. Moje trzy typy roku 2020 dotyczą takich właśnie wzmożonych działań, o niezaprzeczalnych walorach artystycznych.
(Martyna Markowska)
Każdy WOMEX jest trochę inny. Jako że w tym roku nie prezentowałam żadnego artysty na koncertach showcase’owych, byłam bardziej odprężona i mogłam w większym stopniu uczestniczyć w wydarzeniach. Moim faworytem wśród artystów był Waldemar Bastos.
(Juliana Voloz)
Żywizna, Saagara, Banda Nella Nebia to tylko trzy z całej, przepastnej szafy muzycznych zamysłów, które towarzyszyły mi w roku 2016. Zawsze ciekawią mnie pogranicza world music i jazzu, a Raphael Rogiński oraz Wacław Zimpel to twórcy o szerokich horyzontach, których działalność bacznie obserwuję od lat, trzymając mocno kciuki.
(Martyna Markowska)
Gjallarhorn to profesjonaliści i magowie zarazem. Przeprowadzenie wywiadu z jednym z ulubionych zespołów jest dość stresującym zadaniem. Wszelkie obawy zostały na szczęście szybko rozwiane. Z tą folkową fińską formacją udało mi się spotkać tuż przed jej letnim koncertem w sztokholmskim klubie "Stallet" - najważniejszym miejscu fanów world music w stolicy Szwecji. Uczestnikami rozmowy byli: Jenni Wilhelms (wokal), Adrian Jones (mandola, skrzypce), Peter Berndalen (perkusja), Göran M?nson (flety) oraz Martin Kantola (inżynier dźwięku, twórca The NU-47 Microphone Project). Po pierwszym pytaniu - o nazwę zespołu, która została zaczerpnięta z mitologii nordyckiej - wątki mitologiczne i legendarne towarzyszyły już całemu spotkaniu.
W Finlandii rocznie odbywa się zaledwie kilka znaczących festiwali muzyki folk. Podobna sytuacja dotyczy nurtu etno, mimo jego wzrastającej od lat popularności na północy Europy. Jeden z festiwali etno posiada szczególny charakter. Lipcowy "Faces", organizowany w Billnäs (na terenie miejscowości Pohja), to wydarzenie, które nie gromadzi setek tysięcy publiczności, ale potrafiło zaintrygować nawet panią prezydent Finlandii! Tarja Halonen trzy lata temu odwiedziła to kolorowe, roześmiane i pokojowo nastawione centrum muzyki świata.
Niezwykłe musi być wydarzenie muzyczne, aby warto było o nim pisać.Żeby pisać o koncercie mającym miejsce niemal dwa tysiące kilometrówod Warszawy, musi być on naprawdę szczególny. 29 kwietnia na festiwalu"April Jazz" w Espoo niedaleko Helsinek udało mi się zobaczyći usłyszeć akordeonistę-wizjonera Kimmo Pohjonena.