- A wy szczo, tak prosto sebe chodyte? Dywytesia na nasz bardak? - zaczepiła nas zaciekawiona sprzedawczyni w sklepie wiejskim nad Dniestrem.
- No tak, turystycznie. Nam się tu bardzo podoba.
- Piszkom??? - nie może wyjść ze zdumienia sklepowa.
- No tak, piszkom pa Dnistru.
- A de wy spite? - pyta nas dalej w zadziwieniu.
- W pałatkach.
- A jak jisty?
- Gotujemy na ognisku.
- Wot, ekoturisty! - podsumowała pani sprzedawczyni.
Nie wiadomo kiedy upływa kolejny rok i znów pod Pałacem Kultury rozbrzmiewa muzyka tradycyjna z całego świata. Posługując się analogią drogową, nie mogę pozbyć się wrażenia, że tegoroczne warszawskie Skrzyżowanie Kultur nie było zwykłym skrzyżowaniem, ani nawet rondem. To był porządny węzeł komunikacyjny z mnóstwem pasów i rozjazdów!
Wychowaliśmy się na muzyce turystycznej - my, środowisko łazików górskich, Orkiestry Św. Mikołaja i wszelkie pokrewne. Jednak nigdy nie byłam na prawdziwym koncercie tzw. piosenki turystycznej. Kiedy nadarzyła się okazja, pobiegłam ochoczo, bowiem 4. października 2012 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie zagrała Wolna Grupa Bukowina.
Maj zabrzmiał w Warszawie na folkowo - najpierw festiwalem mazurkowym, a później Nową Tradycją (po drodze wplatając do wachlarza muzycznej oferty niezrzeszone drobiazgi w rodzaju tańców bretońskich). Trzecia edycja festiwalu Wszystkie Mazurki Świata (7 13 maja 2012), organizowanego przez grono zapaleńców pod troskliwym okiem Janusza Prusinowskiego, właściwie rozpoczęła się w kwietniu, w poniedziałek wielkanocny, na Bielanach, ale główna część rozegrała się w maju.
Pozwolę sobie zacząć jak w szkolnym wypracowaniu: „Dlaczego jeżdżę na Mikołajki?” Ano jeżdżę dla muzyki, dla klimatu, ale chyba głównie dla spotkań towarzyskich z ludźmi, dla których festiwal jest jakże przyjemnym pretekstem do spotkań, choćby tylko raz do roku. Z tego powodu na Mikołajkach w zasadzie zawsze jest ciekawie i jeśli ktoś nie był, a później dopytuje, nie bardzo wiem jak streścić te trzy nieprzespane doby pełne muzyki, kolorów, szumu jarmarku i kawiarni. A z drugiej strony nigdy nie wiem, czy potrafię należycie ocenić i docenić to, co się działo na scenie, bo patrzę na nią przez pryzmat tego, co działo się dla mnie w kuluarach.
Pod tym hasłem w dniu 18. stycznia zorganizowano koncert muzyki ludowej w Bułgarskim Instytucie Kultury w Warszawie. Kolędy wykonywali uczniowie Państwowej Szkoły Sztuk Folklorystycznych w Szirokiej Łyce.
25. stycznia 2012 r. w Warszawie i 26. stycznia we Wrocławiu można było doświadczyć rzadkiej okazji słuchania muzyki qawwali w wykonaniu pakistańskiej grupy Amjad Sabri & Brothers.
10. stycznia 2012 r. w auli głównej Politechniki Warszawskiej Werchowyna wykonała swój doroczny koncert kolędowy. Jak zawsze było tłumnie i nastrojowo, paliły się świece, a występ można było obserwować z krużganków na 3 piętrach gmachu. Wprawdzie akustyka auli Politechniki nie jest najlepsza do śpiewu a capella, bo wiele subtelności brzmienia i słów ginie w echu, ale z pewnością nie można jej odmówić klimatu wizualnego.
W ramach trasy koncertowej promującej płytę „Tajno Biav” zawitała do Warszawy lubelska Čači Vorba. Koncert odbył się 19. stycznia w klubie Sen Pszczoły w Warszawie. Klub ten zlokalizowany jest w warszawsko-praskim zagłębiu imprezowym, a dawniej tzw. „trójkącie bermudzkim” ulic Stalowa Inżynierska Wileńska, jednak mimo późnej pory i marnej pogody koncert przyciągnął sporą publiczność.
W Lublinie w muzyce ciągle dzieje się coś takiego, że "koniecznie trzeba" tam jechać i za każdym razem człowiek jest zadowolony, że uczestniczył w czymś niezwykłym. W tym roku po raz kolejny udało mi się załapać za festiwal Najstarsze Pieśni Europy, organizowany przez Ośrodek Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych "Rozdroża" i Fundację "Muzyka Kresów". Celem festiwalu jest prezentacja najstarszych muzycznych świadectw kultury tradycyjnej z różnych regionów Europy, a przez lata na lubelskiej scenie pojawiło się już wielu artystów z najróżniejszych zapomnianych zakątków starego kontynentu. W tym roku wydarzenie miało swoją dwunastą edycję.
Z końcem września po raz siódmy zabrzmiały pod Pałacem Kultury i Nauki w Warszawie dźwięki muzyki z całego świata. Znakomity festiwal nurtu world music, Skrzyżowanie Kultur, na dobre wpisał się w kalendarz kulturalny i pejzaż Warszawy.
Tegoroczny 45. Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu Dolnym przyciągnął tłumy wiernych uczestników, jak również nowych wielbicieli kultury ludowej. Było jak zwykle: kolorowo, gwarnie i bardzo muzycznie. Oprócz konkursu na scenie, muzyka w Kazimierzu "dzieje się" wszędzie - w podcieniach kamieniczek, nad Wisłą, w knajpkach i w podwórkach domów. Wystarczy, że jakaś kapela, rozentuzjazmowana krótkim występem na scenie, przystanie gdzieś zagrać na chwilę, już gromadzi tłum gapiów.
Na Wielkanoc nie tylko piecze się mazurki - w Warszawie również się je tańczy. Festiwal Wszystkie Mazurki Świata miał swoją trzecią już edycję w dniach 25-30 kwietnia 2011 w Warszawie.
W ramach przeglądu muzycznego "Jedna Europa Wiele kultur - Muzyczny Przegląd Stolic Europejskich" w sobotę 7 maja na warszawskiej Pradze, w halach wytwórni wódek "Koneser" odbył się koncert poświęcony muzyce węgierskiej. W przeglądzie zazwyczaj w jednym koncercie występuje jeden zespół z Polski i jeden zagraniczny, z kręgu kultury, której poświęcone jest wydarzenie. W koncercie węgierskim ze strony polskiej wystąpiła Lengyel Banda, a z Węgier Mitsoura. Nazwy te elektryzują każdego bardziej obytego słuchacza muzyki folk, więc mimo paskudnej pogody, duża frekwencja była do przewidzenia.
Mikołaj przychodzi 6 grudnia, a zaraz po nim nadchodzą Mikołajki - zawsze w drugi weekend grudnia, w Lublinie, Chatka Żaka i szeroko rozumiane okolice rozbrzmiewają dźwiękami muzyki folkowej. W 2010 r. Mikołajki Folkowe obchodziły dwudziestą rocznicę. Wprawdzie nie przewidziano z tej okazji żadnych specjalnych atrakcji, ale sama propozycja programowa była ciekawa i urozmaicona.
W tym roku po raz szósty we wrześniu Warszawa rozbrzmiała muzyką świata. Pałac Kultury i Nauki stoi na głównym skrzyżowaniu w Warszawie, gdzie przecinają się szlaki ze wschodu na zachód i z południa na północ. I właśnie pod Pałacem od paru lat ustawiany jest namiot Warszawskiego Festiwalu Skrzyżowanie Kultur. Festiwal ściąga gwiazdy światowej sceny World Music, które w Polsce są mało znane, choć na świecie robią wielką karierę. Od dwóch lat festiwal grupuje koncerty na poszczególne dni tematyczne. W tym roku był dzień afrykański, dzień chiński, dzień „latynoski” czy „śródziemnomorski”.
Organizowany od 13 lat przez Polskie Radio Festiwal "Nowa Tradycja" kształtuje trendy w muzyce folkowej. Jest też kuźnią talentów dla wykonawców biorących udział w konkursie. W tym roku dwa koncerty konkursowe były szczególnie ciekawe, bo wystąpiło na nich nomen omen 13 wyjątkowo różnorodnych zespołów, od bardzo tradycyjnych po składy jazzowe, w których muzyce z trudem można by się doszukać ludowych inspiracji. Grand Prix zdobyła rewelacyjna kapela Wołosi i Lasoniowe, dwie II nagrody przyznano zespołom Otako i Chłopcy kontra Basia. Dwie równorzędne III nagrody otrzymały zespoły "Słowianoczki" i "Kapela Wnuki". Emocje towarzyszące konkursowi dorównywały niemal przeżyciom związanym z koncertami gości zaproszonych. Na tegoroczny festiwal organizatorzy przygotowali między innymi dwa koncerty realizowane specjalnie na potrzeby tego wydarzenia: "Muzyka ródeł - Podhale" i koncert, którego instrumentem przewodnim była lira korbowa.
W dniach 5 - 9 kwietnia 2010 Warszawa roztańczyła się w trójdzielnym rytmie mazurkowym, praktykowanym na różne sposoby. Z jednej strony każdy znalazł dla siebie ulubioną formę aktywności - koncerty, warsztaty instrumentalne, wokalne, taneczne i wreszcie wieczorne zabawy; a z drugiej strony okazało się, że mazurek jest polski, ale zrobił karierę międzynarodową, o którą nikt go nie podejrzewał (więcej na http://www.festivalmazurki.pl/mazurki-wiata).
Tegoroczne Skrzyżowanie Kultur wypadło gdzieś w Afryce. Doroczny, piąty już, warszawski festiwal muzyki etnicznej zmienia swoje oblicze od otwartego, spontanicznego przeglądu kapel folkowych z bliższej i dalszej okolicy do biletowanej imprezy o ambitnych planach muzycznych wobec tak zwanego „przeciętnego widza”.
Spytali mnie w pracy, gdzie jadę na urlop, odpowiedziałam, że na pogranicze Bieszczadów i Beskidu Niskiego.
- Ale ci fajnie! Będziesz sobie chodzić?
- Nie, będę leżeć!
Bywalcy Jawornika wiedzą, że nigdzie na świecie nie wypoczywa się tak doskonale i skutecznie, jak właśnie w tej magicznej dolinie zagubionej gdzieś w bok od czerwonego szlaku pomiędzy Beskidem Niskim a Bieszczadami. Nawet zapaleni wędrowcy, kiedy tu dotrą, nie bardzo mają ochotę gdziekolwiek się ruszać. Zanim poznałam Jawornik wydawało mi się, że nie można spędzać wakacji co roku w tym samym miejscu. Teraz bez problemu sobie to wyobrażam, ba! wejście na najbliższą górę Kamień zajęło mi 10 lat! - i to poszłam tylko dlatego, że była okazja wycieczki z grupą dzieci i przewodnikiem. Teraz mam kolejne 10 lat na myślenie o wycieczce do cerkwi we wsi Rzepedzi.