Kwietniowy festiwal Wszystkie Mazurki Świata tradycyjnie już przyciągnął do Warszawy tłumy tancerzy i muzykantów z różnych stron Polski i Europy. Tegoroczna edycja wiosenna - od wtorku do niedzieli (21–26 kwietnia 2015 roku) – ruszyła pod hasłem „Mistrzowie i uczniowie”, bowiem żyjemy w momencie, w którym to właśnie na uczniów zaczyna przenosić się ciężar kontynuowania tradycji i muzyki przejętej od „ostatnich wiejskich muzykantów”.
Basista i tancerz w kapeli Janusz Prusinowski Trio, od blisko 20 lat uczący polskich tańców tradycyjnych w ramach autorskiego programu uwzględniającego współczesne predyspozycje i umiejętności pokolenia pozbawionego żywego kontaktu z muzyką ludową. Współzałożyciel stowarzyszenia „Dom Tańca” i jego kilkuletni prezes. Autor, inicjator oraz organizator cyklicznych projektów edukacyjno-kulturalnych związanych z muzyką i tańcem tradycyjnym (Dechy, Rzuć blagę i chodź potańczyć na Pragę, Tabor Domu Tańca, Korzenie). Jako aktor i choreograf współpracował przez wiele lat z teatrem Darka Kunowskiego „Scena Lubelska 30/32”, a także z Teatrem Narodowym w Warszawie („Umowa czyli łajdak ukarany”) oraz Teatrem Polskim („Noc”). Pięciokrotny stypendysta MKiDN w dziedzinie tańca i animacji. Z Piotrem Zgorzelskim, tuż po warsztatach tańców polskich dla grupy zaawansowanej podczas festiwalu Wszystkie Mazurki Świata, rozmawiała Joanna Zarzecka.
Kiedy piszę tę relację, dawno już po festiwalu, ale mi nadal przed oczami kręcą się wspomnienia taktowane na trzy. Wydaje się, że co roku w relacji z Mazurków właściwie powinno się pisać to samo, bo co jeszcze można odnaleźć w tej prostej, skromnej muzyce? Tymczasem okazuje się, że muzyka sama w sobie i festiwal nadal mają mnóstwo do zaoferowania.
W sondzie udział wzięli:
Festiwal Skrzyżowanie Kultur odbył się już po raz dziewiąty. W nieco skróconej formule (5 zamiast 7 dni), został sprofilowany tematycznie - Wyspy Świata - i ich mieszkańcy. Założeniem ideologicznym festiwalu było pokazanie w jednym miejscu różnych mikroświatów kulturowych, ukształtowanych w odrębnych kulturach, jakimi zawsze, ze względu na pewną oczywistą izolację, pozostają społeczności wyspiarskie.
Ogólnopolski Festiwal Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą od lat jest największą i najważniejszą w Polsce imprezą dotyczącą muzyki tradycyjnej. Nie tylko dla etnografów, etnologów i innych teoretyków czy fanów, ale głównie dla samych wykonawców tej muzyki - tych wszystkich "babć i dziadków", wiejskich nauczycieli śpiewu i gry na instrumentach, dla lokalnych społeczności, domów kultury, kół gospodyń, które na festiwal czekają, przygotowują się, przechodzą sito eliminacji, aż wreszcie niosą zdobyte trofea na swoje podwórka, zyskując podziw sąsiadów i całej okolicy. W tym roku była to już 47. edycja festiwalu (27. - 30. czerwca) i jak zwykle w ostatni weekend czerwca zgromadziła tłumy w małym miasteczku nad Wisłą.
Festiwal Z Wiejskiego Podwórza w Czeremsze w tym roku osiągnął pełnoletniość - nie wiadomo kiedy lata zleciały i w lipcu odbyła się już osiemnasta jego edycja. Od dwóch czy trzech lat festiwal zyskał nowy szyld - Visegrad wave in Czeremcha i obraca się głównie w kręgu muzycznej Słowiańszczyzny.
Relacja z festiwalu "Wszystkie Mazurki Świata" w Warszawie
Na tegorocznym plakacie Mikołajków Folkowych pojawiło się koło pełne instrumentalnych konstelacji gwiezdnych. Nasuwa mi to skojarzenia z zegarem, bowiem o 22. już edycji festiwalu mam opowiedzieć! Czas kręci się jak koło i jak kosmos, wiec może ten plakat powiedział więcej niż było zamierzone.Jak co roku zimową porę i „martwy sezon koncertowy” dla muzyki folkowej rozjaśniają Mikołajki Folkowe w Lublinie. Tradycyjny drugi weekend grudnia (w tej edycji zbieżny z ogólnym terminem mikołajkowym 6-9 grudnia) przyciąga do Chatki Żaka ciekawych artystów, ludowych i folkowych melomanów, tancerzy, wystawców rzemiosła i fanów samej atmosfery Mikołajkowej.
Pod tym hasłem od czasu do czasu odbywają się niezwykłe koncerty z gatunku world music. 10 listopada 2012 na scenie stołecznego klubu Palladium zagrali: Mercedes Peón, Kapela ze Wsi Warszawa, Airtist oraz Pablopavo i Praczas. Połączono siły różnych tradycji polskiej, hiszpańskiej, węgierskiej, elektro i hip-hopu
- A wy szczo, tak prosto sebe chodyte? Dywytesia na nasz bardak? - zaczepiła nas zaciekawiona sprzedawczyni w sklepie wiejskim nad Dniestrem.
- No tak, turystycznie. Nam się tu bardzo podoba.
- Piszkom??? - nie może wyjść ze zdumienia sklepowa.
- No tak, piszkom pa Dnistru.
- A de wy spite? - pyta nas dalej w zadziwieniu.
- W pałatkach.
- A jak jisty?
- Gotujemy na ognisku.
- Wot, ekoturisty! - podsumowała pani sprzedawczyni.
Nie wiadomo kiedy upływa kolejny rok i znów pod Pałacem Kultury rozbrzmiewa muzyka tradycyjna z całego świata. Posługując się analogią drogową, nie mogę pozbyć się wrażenia, że tegoroczne warszawskie Skrzyżowanie Kultur nie było zwykłym skrzyżowaniem, ani nawet rondem. To był porządny węzeł komunikacyjny z mnóstwem pasów i rozjazdów!
Wychowaliśmy się na muzyce turystycznej - my, środowisko łazików górskich, Orkiestry Św. Mikołaja i wszelkie pokrewne. Jednak nigdy nie byłam na prawdziwym koncercie tzw. piosenki turystycznej. Kiedy nadarzyła się okazja, pobiegłam ochoczo, bowiem 4. października 2012 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie zagrała Wolna Grupa Bukowina.
Maj zabrzmiał w Warszawie na folkowo - najpierw festiwalem mazurkowym, a później Nową Tradycją (po drodze wplatając do wachlarza muzycznej oferty niezrzeszone drobiazgi w rodzaju tańców bretońskich). Trzecia edycja festiwalu Wszystkie Mazurki Świata (7 13 maja 2012), organizowanego przez grono zapaleńców pod troskliwym okiem Janusza Prusinowskiego, właściwie rozpoczęła się w kwietniu, w poniedziałek wielkanocny, na Bielanach, ale główna część rozegrała się w maju.
Pozwolę sobie zacząć jak w szkolnym wypracowaniu: „Dlaczego jeżdżę na Mikołajki?” Ano jeżdżę dla muzyki, dla klimatu, ale chyba głównie dla spotkań towarzyskich z ludźmi, dla których festiwal jest jakże przyjemnym pretekstem do spotkań, choćby tylko raz do roku. Z tego powodu na Mikołajkach w zasadzie zawsze jest ciekawie i jeśli ktoś nie był, a później dopytuje, nie bardzo wiem jak streścić te trzy nieprzespane doby pełne muzyki, kolorów, szumu jarmarku i kawiarni. A z drugiej strony nigdy nie wiem, czy potrafię należycie ocenić i docenić to, co się działo na scenie, bo patrzę na nią przez pryzmat tego, co działo się dla mnie w kuluarach.
Pod tym hasłem w dniu 18. stycznia zorganizowano koncert muzyki ludowej w Bułgarskim Instytucie Kultury w Warszawie. Kolędy wykonywali uczniowie Państwowej Szkoły Sztuk Folklorystycznych w Szirokiej Łyce.
25. stycznia 2012 r. w Warszawie i 26. stycznia we Wrocławiu można było doświadczyć rzadkiej okazji słuchania muzyki qawwali w wykonaniu pakistańskiej grupy Amjad Sabri & Brothers.
10. stycznia 2012 r. w auli głównej Politechniki Warszawskiej Werchowyna wykonała swój doroczny koncert kolędowy. Jak zawsze było tłumnie i nastrojowo, paliły się świece, a występ można było obserwować z krużganków na 3 piętrach gmachu. Wprawdzie akustyka auli Politechniki nie jest najlepsza do śpiewu a capella, bo wiele subtelności brzmienia i słów ginie w echu, ale z pewnością nie można jej odmówić klimatu wizualnego.
W ramach trasy koncertowej promującej płytę „Tajno Biav” zawitała do Warszawy lubelska Čači Vorba. Koncert odbył się 19. stycznia w klubie Sen Pszczoły w Warszawie. Klub ten zlokalizowany jest w warszawsko-praskim zagłębiu imprezowym, a dawniej tzw. „trójkącie bermudzkim” ulic Stalowa Inżynierska Wileńska, jednak mimo późnej pory i marnej pogody koncert przyciągnął sporą publiczność.