W Meksyku, już w czasach przedhiszpańskich, wykonywano rytualne przedmioty ceramiczne, takie jak: figurki, instrumenty muzyczne, świeczniki, ale także naczynia domowego użytku. Przebogate zbiory wyrobów glinianych można zobaczyć w Muzeum Antropologii w stolicy Meksyku. Do dziś meksykańska ceramika jest jedną z najpopularniejszych form rękodzieła ludowego, a wyroby garncarskie są najtańszym produktem tego rzemiosła.
Llorona to mityczna kobieca postać, która narodziła się w świecie meksykańskim. W jej żyłach płynie krew przedhiszpańskiej, azteckiej bogini Cihuacóatl oraz słynnej z historii Konkwisty Indianki - Malinche. O Lloronie opowiadają legendy, pieśni, filmy, opera, a nawet balet. Przeniknęła również do kultury popularnej. Wśród najchętniej wykonywanych utworów meksykańskiej muzyki piosenka "La Llorona" zajmuje szczególną pozycję i niemal każdy muzyk włącza ją do swego repertuaru. Istnieją niezliczone wersje legendy o Lloronie, które podają różne przyczyny zachowania głównej bohaterki. Szczegóły treści (zwłaszcza motyw zbrodni) zależą od narratora. Przeważnie jest to opowieść o losach porzuconej przez mężczyznę kobiety, która w akcie szaleństwa dopuszcza się dzieciobójstwa i samobójstwa. Jako zjawa, pojawia się w pobliżu wody i opłakuje śmierć swoich dzieci.
"Pięcioletni Jezus w Szabat lepi sobie z gliny dwanaście ptaszków, za co karci go Józef. Kapryśny Jezus [...] zaklaskał w dłonie i zawołał do wróbli: "Uciekajcie!". Wróble rozpostarły swe skrzydła i ulotniły się hałaśliwie" - tej historii i innych opowieści z dzieciństwa Jezusa nie znajdziemy w kanonicznych ewangeliach. Nieliczne szczegóły na temat pierwszych lat życia Chrystusa podali jedynie ewangeliści Mateusz i Łukasz. Święty Jan podkreślał, że nie wszystkie fakty z żywota Mesjasza można znaleźć w Piśmie Świętym, lecz jedynie te, które służą wzmocnieniu wiary. Wyobraźnia chrześcijan musiała jakoś zapełnić te białe plamy i tak powstały apokryfy, czyli Biblia ludowa.
Obiecuję, zamykać oczy i odwracać się, kiedy zobaczę słoninę, czy inne mięsne potrawy. W każdy piątek pić wodę i jeść ciemny chleblub suchą piętkę chleba. Nocami nie śnić o kiełbasie, szynce, czy innej wędlinie. Obiecuję, obiecuję, obiecuję...
Pogaństwo wydaje się nam już tylko odległą historią,niemal baśnią, a jednak wiele jego elementów odnajdujemy we współczesnym świecie,w sposobie świętowania, obyczajach. Większość badaczy pogaństwa Słowian zwracauwagę na to, że istnieje mało źródeł wiedzy na ten temat. Znacznie mniejwiadomo o naszych pogańskich przodkach, niż na przykład o Germanach czy Celtach.
18 i 19 czerwca we wsi Kadzidło miała miejsce impreza zwana "Weselem Kurpiowskim". Pierwszego dnia, w sobotę, odbył się szósty Ogólnopolski Przegląd Obrzędów Weselnych, a w niedzielę msza weselna, występy zespołów ludowych w skansenie i kiermasz. Była to już jedenasta "fiesta kurpiana". O ile sobota minęła jak z bicza strzelił, o tyle niedziela ciągnęła się jak flaki z olejem.
Świstulki, gwizdułki, harmider, stuk młotów kowalskich, zapach grzanego piwa z miodem, pierwsze nieśmiałe promyki słońca i litewska kapela. Kiermasz rozlewał się na całe stare miasto. Od deptaka na ulicy Niemieckiej (Vokiečiu) przez Plac Ratuszowy (w części ulicy Didioji) dalej ulicą Zamkową (Pilies), aż do placu Katedralnego (Katedros aikte) gęsto ustawione stoiska mieniły się kolorami. Chociaż było mroźno, w powietrzu czuło się wiosnę, którą zawsze zapowiada Kaziuk.