"Pogranicze to jest teren blisko granicy. I tyle. Z definicji nic więcej nie wynika. Kulturowy krajobraz pogranicza zależy przede wszystkim od granic, które przez to pogranicze przebiegają. Od tego, na ile one są zamknięte, a na ile przekraczalne, na ile przyjazne, a na ile wrogie. To charakter granicy decyduje czy okołograniczny teren funkcjonuje jako kulturowe mieszadełko, czy jako pole poryte wrogimi okopami"
|
Druga solowa płyta tuwińskiego muzyka i szamana - Gendosa Gennady'a Chamzyryna - mistrza śpiewu gardłowego kargyraa, najniższego z trzech podstawowych stylów khoomei. Album nieco zamyślony, z muzyką stonowaną i cichą. Wędrówka po świecie pełnym magii, duchów i pięknych krajobrazów. |
|
Album grupy powstałej z inicjatywy muzyków Kapeli ze Wsi Warszawa i Rafała Kołacińskiego w 2002 roku. Jej muzyka to fuzja elektronicznych dźwięków z "żywym" brzmieniem oryginalnych instrumentów i śpiewu. Muzyczne korzenie tworzą układ scalony z komputerową partyturą, kreując nową przestrzeń dźwiękową, w której ekspresja słowa "ludu" nabiera wyrazistej wymowy. |
|
Najnowszy krążek formacji z Lublina. Płyta została nagrana z huculską kapelą Romana Kumłyka Czeremosz. To efekt oryginalnego projektu, którego celem jest wzajemna wymiana doświadczeń muzycznych, ukoronowanie dotychczasowej wieloletniej współpracy i przyjaźni, a wynika on z fascynacji bogactwem huculskiej kultury ludowej i niezwykłą osobowością Kumłyka. |
W dyskusji udział biorą:
W jaki sposób możliwe jest "użycie" przeszłości tak, by wynikające z niej historyczne doświadczenia i pamięć społeczna umożliwiały realizację oczekiwań stawianych przez społeczeństwa wobec przyszłości? Jak "reprezentować" przeszłość, by osiągnąć horyzont oczekiwań, jakim jest wielokulturowe społeczeństwo zdolne do międzykulturowego dialogu?
Trzy razy podczas wrocławskiego koncertu (6 sierpnia) Cesaria Evora siadała na scenie przy stoliku, by zaciągnąć się papierosem. Nikotynowy dym i bose stopy to najbardziej charakterystyczne znaki diwy z Wysp Zielonego Przylądka (Cabo Verde).
Gjallarhorn to profesjonaliści i magowie zarazem. Przeprowadzenie wywiadu z jednym z ulubionych zespołów jest dość stresującym zadaniem. Wszelkie obawy zostały na szczęście szybko rozwiane. Z tą folkową fińską formacją udało mi się spotkać tuż przed jej letnim koncertem w sztokholmskim klubie "Stallet" - najważniejszym miejscu fanów world music w stolicy Szwecji. Uczestnikami rozmowy byli: Jenni Wilhelms (wokal), Adrian Jones (mandola, skrzypce), Peter Berndalen (perkusja), Göran M?nson (flety) oraz Martin Kantola (inżynier dźwięku, twórca The NU-47 Microphone Project). Po pierwszym pytaniu - o nazwę zespołu, która została zaczerpnięta z mitologii nordyckiej - wątki mitologiczne i legendarne towarzyszyły już całemu spotkaniu.
W Finlandii rocznie odbywa się zaledwie kilka znaczących festiwali muzyki folk. Podobna sytuacja dotyczy nurtu etno, mimo jego wzrastającej od lat popularności na północy Europy. Jeden z festiwali etno posiada szczególny charakter. Lipcowy "Faces", organizowany w Billnäs (na terenie miejscowości Pohja), to wydarzenie, które nie gromadzi setek tysięcy publiczności, ale potrafiło zaintrygować nawet panią prezydent Finlandii! Tarja Halonen trzy lata temu odwiedziła to kolorowe, roześmiane i pokojowo nastawione centrum muzyki świata.
Tyłoburdo (z akcentem na ostatniej sylabie) w języku udmurckim dosłownie oznacza "ogniste skrzydło". Jest to także po prostu określenie ptaka. Nazwa ta kieruje do prastarych baśni i mitów, które stworzyły na całym świecie obraz zagadkowego stworzenia, bohatera rytuałów. Ptak - demiurg, totemiczny przodek, rydwan bogów, symbol zjawisk kosmicznych, przyrodniczych, symbol życia, natchnienia, płodności. Obrazy Ptaka w kulturze daleko odbiegły od biologicznego pierwowzoru. Stały się fantastyczne (na przykład Simurga u Irańczyków, Tanifa u Maorysów, Żar-Ptica w tradycjach rosyjskich). Mogły też przybrać hybrydalny charakter (Sfinks, Pegaz), gdzie ważne były ptasie cechy - skrzydła, upierzenie, umiejętność lotu. Obraz czarodziejskiego Ptaka łączy w sobie cechy żeńskie (piękno barw, lotu) i męskie (gotowość do walki, bycie wojownikiem).
Białe, sześcienne domki wysoko nad brzegiem morza, kręte, wąskie uliczki, którymi samochód nie przejedzie, ale osiołek się przeciśnie, kolorowe rybackie łodzie w małej przystani, tawerny, cerkwie i wiatraki na tle bezchmurnego nieba - oto obraz, który przychodzi nam na myśl na dźwięk słów "wyspy greckie". Obraz wyidealizowany, wyśniony, ale najbliższy spełnienia na Cykladach. A wśród Cyklad, z których łatwa dostępność i bliskość Aten uczyniły najpopularniejsze wyspy Grecji, dwie zasługują na szczególną uwagę - Mykonos i Delos.
Lautari - projekt Macieja Filipczuka, w dość przebudowanym składzie (Maciej Filipczuk - skrzypce; Zbigniew Łowżył - fortepian; Robert Siwak - bębny; Michał Żak - flety, klarnet, szałamaje), sięga tym razem do tradycji muzycznych Kaukazu oraz Bliskiego Wschodu. Na płycie słychać wyraźną kontynuację brzmieniowych poszukiwań lidera zespołu - tradycyjne instrumentarium oraz tematy muzyczne zaaranżowane w sposób współczesny z wykorzystaniem fortepianu.
Mało jest miejsc, które w sensowny, zwarty sposób prezentują wiadomości dotyczące szeroko pojętej muzyki folkowej. Dziś, żeby mieć w miarę szeroki horyzont tego, co dzieje się w folkowym świecie, trzeba wejść na etniczną część serwisu "Serpent.pl", później porównać z "Heavy Motylem" i "Folkową". Gwarantuję, wszędzie tam będzie sporo informacji, tyle, że o różnych imprezach. Część będzie się powtarzała. Mam wrażenie, że jedno miejsce z dużą ilością wiadomości, to wciąż niespełnione marzenie polskiego internauty.
Jedną z najbardziej gorących (i chyba nigdy niezakończonych) dyskusji w środowisku folkowym jest (była?) próba ustalenia granic gatunku - stylistycznych, mentalnych, etc., etc. Nie wiem, czy dziś dla zbiorowej świadomości albo tożsamości podobne kwestie mają jeszcze jakieś znaczenie, na ile istotne pozostają dla twórców i słuchaczy. Pewnie nie są to jednak problemy bez znaczenia. Zwłaszcza że wobec nieostrości dotychczasowych granic, pod hasłem "folk" były prezentowane (w mediach, na festiwalach, na płytach) różne, czasem zaskakujące rzeczy...
Nowością na tegorocznym krakowskim Festiwalu Muzyki Tradycyjnej "Rozstaje" (27-29 lipca) były projekcje filmów. Od nich właśnie zaczął się festiwal. Podczas odbywających się codziennie pokazów można było obejrzeć interesujące dokumenty poruszające tematykę zderzenia kultur. Poza koncertami przygotowano też warsztaty tańców węgierskich i słowackich. Mimo upalnej aury, która nie sprzyjała wysiłkowi fizycznemu, cieszyły się one całkiem sporym zainteresowaniem. "Rozstaje" to jednak przede wszystkim gratka dla miłośników dobrej muzyki, której w tym roku nie brakowało.
Było to w czasach, których nie pamiętają nawet najstarsi żyjący ludzie. Na łąkach między wsiami Staje i Korczmin pastuszkowi objawiła się Matka Boska. Dalej wersje przekazywane współcześnie rozchodzą się. Jedni twierdzą, że "piękna Pani" poprosiła chłopca o wstążkę z kapelusza, inni opowiadają o towarzyszącej wydarzeniu wielkiej łunie, jeszcze inni o tym, że Matka Boska zapowiedziała wtedy ciężkie czasy - wysiedlenia i bratobójcze walki. Miejsce objawienia otoczono kultem, wybudowano kapliczkę, odbywały się tam odpusty, chodzono na msze. Wszystko to skończyło się wraz z wybuchem II wojny światowej. "Przepowiednia" - niestety - spełniła się. Polacy uciekli w strachu przed Ukraińcami. Ukraińcy zostali wysiedleni w ramach Akcji "Wisła". Wcześniej, do wojny, ludzie ci żyli obok siebie, po sąsiedzku - w Korczminie i okolicznych wsiach (dziś gmina Ulhówek w woj. lubelskim).
W każdy piątkowy wieczór lipca i sierpnia, w samym sercu warszawskiej starówki, w Lapidarium (dziedziniec Muzeum Historycznego Miasta Stołecznego Warszawy), odbywał się cykl koncertów pod hasłem "Muzyka Świata". Grały tam przede wszystkim rodzime składy wykonujące muzykę różnych stron świata, ale gwiazdą okazała się legenda węgierskiej sceny folkowej, grupa Teka.
W Jaworniku koło Komańczy - na pograniczu Bieszczadów i Beskidu Niskiego - odbył się widpust. Nie mogło być to zwykłe święto. W 1947 roku ta parafialna wieś w wyniku Akcji "Wisła" przestała istnieć. Dzisiaj jest tylko malowniczą, dziką doliną pełną starych studni, pozostałości po zabudowaniach i innych tajemnic, które od czasu do czasu zagadkowo wynurzają się z morza zarośli.
"Herbatnik" to stara, zabytkowa barka, która może chwilowo tylko utknęła na dawnej pochylni stoczni rzecznej, w warszawskim porcie czerniakowskim nad Wisłą. Żywiołak to muzyka żywiołów - ostra, energetyczna, nawiązująca do klimatu słowiańskich wierzeń, baśni i pogańskich zwyczajów. Nic dziwnego, że takie połączenie dało niezwykle ekscytujący efekt.
Obecna 23 września na Placu Wolnica w Krakowie włoska grupa "Le Arti per Via" to jednocześnie zespół muzyczny, wędrowne muzeum i teatr uliczny. Ukazane przez nią widowisko przedstawiło pracę różnego rodzaju rzemieślników i handlarzy z przełomu XIX i XX wieku - tradycje regionu Veneto.
Festiwal "Silmarillion - Muzyka Śródziemia" zagrał w Ostródzie 5 sierpnia. Impreza wystartowała folkowo - morawską Tomá Kočko & Orchester. Łagodny, a przejmujący do szpiku kości folk pieścił uszy nielicznej jeszcze publiczności. Formacja Kočki w nowym, odmłodzonym składzie zagrała dużo muzyki inspirowanej staromorawskimi legendami.
W Warszawie, od 4 do 6 sierpnia, odbywała się druga edycja Międzynarodowego Festiwalu Folklorystycznego "Warsfolk". Wszystkie grupy biorące udział w imprezie można było zobaczyć pierwszego dnia, podczas koncertu w amfiteatrze Parku im. Generała Józefa Sowińskiego na Woli.
Między 25 a 27 sierpnia, w Ryni, odbył się IV Międzynarodowy Festiwal Historyczny "Wikingowie i Wenedzi". Hasło tegorocznej edycji brzmiało "Między Starymi Bogami a Białym Chrystusem" i było adekwatne do jej programu - pierwszego dnia nad uczestnikami czuwali pogańscy germańscy i słowiańscy bogowie (między innymi Świętowit, Perun, Thor, Odyn, Mokosz i Freja), a drugiego i trzeciego sprzyjał im "biały Chrystus".
2006, CD Warner Music Poland 5101170592 2
|
Jak to mówią internauci - temat trochę "off-topic", choć nie do końca, bo w Consorcie znajdziemy choćby Wandę Laddy i Pawła Iwaszkiewicza z Open Folku, a i tematy rycerskie nie są nam obce. Płyta jest zapisem muzyki ze spektaklu Adama Kwaśnego pod tym samym tytułem, który powstał w 2002 roku (prapremiera odbyła się 14 marca 2002 w Teatrze Kameralnym we Wrocławiu w ramach 23. Przeglądu Piosenki Aktorskiej, zaś krakowska premiera miała miejsce 5 kwietnia 2002 w Teatrze 38) |
2005, CD American Historical Recordings
|
Julia Doszna, którą śmiało można przyrównać do Żanny Biczewskiej, to klasa sama w sobie. Jej głos i osobowość fascynuje zawsze, niezależnie od repertuaru czy akompaniamentu. Przysłuchując się jej piosenkom można zauważyć pewną skłonność artystki do utworów lirycznych, melancholijnych. Wydana w zeszłym roku w USA płyta utrzymana jest właśnie w takim nastroju. I trudno się dziwić, gdyż składają się na nią (prawie zapomniane) pieśni śpiewane przed I wojną światową, w czasie wielkiej emigracji z Łemkowszczyzny. |
2006, CD Dark Symphonies 25
|
Kurpsiowskie Hellveto (z Ostrołęki) rozpoznawalne jest już po pierwszych taktach, a najnowsza płyta nie stanowi pod tym względem wyjątku. To mroczna metalowa symfonia z elementami ludowymi. Dyskretne odejście od wczesnoblackowej szybkości na rzecz melancholii i melodii, choć porządne blackowe brzmienie nadal jest obecne. Obok niego pojawia się fortepian, instrumentarium symfoniczne, a także nastrojowe tło klawiszy oraz wspominane akcenty rdzenne (na przykład w "Ramionach klątwy"). Dochodzą też częste zmiany rytmów i klimatu (jak w "Krwawym świcie", który ładnie zgrywa się z kolejnym kawałkiem - "Uśpione herezje"). |
2006, CD Dark Symphonies 25
|
W założeniu album jest polsko-morawsko-czeską wersją poprzedniego krążka formacji - "Relic Dances" z 2004 roku. Nie tylko. Zawarty na nim materiał zdecydowanie wybiega poza "innojęzyczną wersję płyty". To właściwie kontynuacja "Relic Dances" - konsekwencja skutecznego, folkmetalowego działania. |
Pływamy wśród rekinów przemysłu muzycznego od 1987 roku
Pirania jest niewielka, lecz z całą pewnością nie jest niewinną rybką. Nawet jeśli niezależna firma produkująca i wydająca muzykę nie jest w stanie połknąć swoich wielkich rywali, może jednak pokazać, na co ją stać, prezentując niezwykłe muzyczne przygody, sięgając - w repertuarze - od muzyki klasycznej do awangardowego popu, zaś w wymiarze geograficznym od metropolii Kairu do rumuńskiej wioski Zece Prajini, która zdaje się być nie z tego świata.