Już po raz drugi odbył się w Rosji festiwal „Mirowaja Dieriewnia” („Światowa Wioska”). Miejsce wybrano nieprzypadkowo przysiółek Roszyno, położony w malowniczych okolicach Pojezierza Karelskiego, około 50 km. od Sankt Petersburga. Czegoś takiego nie udało mi się wcześniej zaobserwować na polskim czy też europejskim gruncie.
Zbliża się październik czyli miesiąc, w którym corocznie (no może z małymi wyjątkami) odbywa się WOMEX -czyli największa na świecie impreza poświęcona rynkowi World Music - nurtowi muzycznemu związanemu z kulturą ludową całego świata. Tegoroczna edycja odbędzie się w Sztokholmie. Impreza ta jest kontynuacją World Music Days, które przez lata były integralną częścią Berlin Independence Days. Poprzednie edycje WOMEX'u - Worldwide Music Expo, bo tak brzmi pełna nazwa tej imprezy - odbyły się w Berlinie ('94), Brukseli ('95), w '96 roku targi miały odbyć się w Kopenhadze, jednak duńscy partnerzy firmy Piranha i EFWMF (European Forum of Worldwide Music Festivals), będących głównymi organizatorami, nie sprostali wymaganiom i w związku z tym WOMEX został odwołany. Ubiegłoroczna edycja odbyła się w Marsylii.
Lata 40. i 50. były na Kubie okresem szalonym. Wówczas Hawanę nazywano kubańskim domem publicznym. Na osławionym Malecónie skupiało się rozrywkowe życia miasta. Hotele i restauracje zatrudniały najlepsze zespoły, orkiestry i wokalistów. Wszystko po to, aby można było się bawić. Kubańczyków nie trzeba było do tego zachęcać, ale odwiedzający wyspę, głównie Amerykanie, mieli stąd wyjechać zadowoleni. Na wyspie spędzało się czas wyjątkowo. Tu bawiła się Ameryka.
Jest takie miejsce na kontynencie afrykańskim, gdzie muzyka wypełni po brzegi twoje ucho, a ty odzwyczajony od natrętnego bogactwa dźwięków skakać będziesz na jednej nodze z dzikimi okrzykami, nie zdążysz przysłonić twarzy stosowną barwą. Wrota Afryki północno-zachodniej zatrzaśnie przed tobą piaskowa burza, a ty skulony w kilku ziarenkach piasku będziesz wyczekiwał ciemnoskórego Godota, który na grzbiecie wielbłąda przejdzie przez sam środek twojej prywatnej fatamorgany. Jeśli ziarenka pustynnego piasku nie ochronią cię przed rykiem tygrysa czy hipnotyzującym chichotem hieny, uderz w adya-oro, świszcząco-poświstujące-świerszczobliwe drewienka plemienia Ibo z Nigerii.
Nie będzie to opowieść o barwnej historii pieśni oporu w wojennej Warszawie. Również „zakazane piosenki” okresu stanu wojennego nie znajdą tu swojego miejsca. Choć oba tematy byłyby zapewne ciekawe, to tym razem mowa będzie o prawdziwej przestępczości. Nie jest to kolejny elaborat o walce z piractwem fonograficznym. Tematem będzie mafia, a właściwie pieśni mafii. Część tych utworów jest równie stara jak korzenie tej włoskiej organizacji przestępczej.
Około IX wieku naszej ery z niewiadomych przyczyn tysiące mieszkańców północno - zachodniej części Indii zaczęło emigrować na Zachód. Wyruszyli z terenów obecnego Pendżabu i Pakistanu. Ich drogi w Persji się rozdzieliły i część powędrowała szlakiem przez Palestynę, Egipt, Libię, Tunezję, Maroko i poprzez Cieśninę Gibraltarską, znani już jako Cyganie ostatecznie dotarli na południe mauretańskiej Hiszpanii. W tym regionie zwanym wówczas Al-Andalus przez setki następnych lat przewijały się kultury różnych państw i nacji. Było to jedyne miejsce, w którym przez długi czas obok siebie żyli Cyganie, Żydzi, katolicy i muzułmanie. Każda z tych grup etnicznych posiadała własne zwyczaje, muzykę i instrumenty. Po wielu latach, na początku XIX wieku, w wyniku wzajemnych wpływów i przemieszania się tych wszystkich elementów powstała tajemnicza, niezwykle ekspresyjna muzyka, którą dziś znamy pod nazwą Flamenco.
„Molom książkowym zwykłym Dania kojarzy się przede wszystkim z bajkopisarzem Andersenem, bardziej wyrafinowanym zaś z baronową Blixen czy wręcz filozofem Kierkegaardem. Pozostałym w zupełności wystarczą skojarzenia z bogactwem, spokojem i wolnością, głównie obyczajową.
Gwóźdź, który wystaje bardziej niż potrzeba, powinien być wbity mówi stara, japońska maksyma. Oznacza to tyle, że nic nie powinno wyróżniać się ponad stan.
Cicala MVTA uzdolnieni, skośnoocy rebelianci chcą, by ich muzyka była gwoździem, który rozsadzi fundamenty skostniałej japońskiej kultury