Kiedy kilka lat temu w mediach pojawiła się wiadomość, że powstanie film o cygańskiej poetce Papuszy, informacją tą żyła duża część społeczności romskiej w Polsce, a także osoby mniej lub bardziej z nią związane. W różnych miastach w Polsce trwały castingi do filmu, uczestniczyli w nich Romowie, każdy z nich prezentował siebie z najlepszej strony, jedni śpiewali, drudzy tańczyli, a niektórzy opowiadali o tym co robią na co dzień.
„Najważniejsza jest pierwsza miłość, nie ta, co sakramentem uświęcona”; „Takie kochanie to w bajkach, nie w życiu”; „Zakochuje się raz na całe życie” takie słowa towarzyszą wspomnieniom młodzieńczych czasów dojrzałych już Kurpianek. W ich role w spektaklu „Kalino malino czerwona jagodo” w reżyserii Igora Gorzkowskiego w wykonaniu Studia Teatralnego Koło wcieliły się: Aleksandra Grzelak, Olga Omeljaniec, Natalia Sikora i Diana Zamojska.
Odezwał się po latach Grzegorz Lesiak, gitarzysta i kompozytor, który gdzieś około 2000 roku intensywnie mieszał na scenie folkowej w Lublinie i w Polsce. Z Do Świtu Grali grasował na terenie folkowo-jazzowo-absurdalnych eksperymentów z brzmieniem i ciszą, potem dłuższy rozdział w Orkiestrze Świętego Mikołaja (czy to nie za jego sprawą "Mikołaje" mieli wówczas mocno "dziwniejące" aranże?), wreszcie powstała Ania z Zielonego Wzgórza. Zespół prowadzony ramię w ramię z nieodżałowaną Anią Kiełbusiewicz, łączył żywioły - melancholię śląskich pieśni z energią folk-jazzowej improwizacji. Po pierwszej płycie nabierali rozpędu, kiedy stało się to co najgorsze. Wypadek po powrocie z trasy, śmierć Ani, częściowa utrata słuchu przez Grzegorza... Trop się urwał.
Aż do końcówki poprzedniego roku, kiedy Lesiak obudził się z długiego, ponad dziesięcioletniego snu i stworzył Tatvamasi.
Taka historia nie zdarza się często - zespół cieszący się sporą popularnością wśród naszej rodzimej publiczności, jeżdżący na duże festiwale (grali m.in. na Nowej Tradycji, zawędrowali nawet za ocean, występując na Vancouver Folk Music Festival), nagrywa świetną płytę, po czym odkłada ją na półkę, a jednocześnie nie przerywa działalności i gra od czasu do czasu jakieś koncerty. Taka właśnie historia stała się udziałem białostockiej grupy The Bumpers. Wydany niedawno album zatytułowany "Po polsku" został zarejestrowany w roku 2000. Zdaniem samych muzyków powodem takiego opóźnienia był przede wszystkim problem z wydaniem tej płyty, a więc ze sfinansowaniem jej tłoczenia i dystrybucją. Słuchając tego krążka nie trudno dojść do wniosku, że niewiele brakowało, byśmy stracili jeden z najciekawszych albumów w historii polskiego folk-rocka.
łyta Etnofonie Kurpiowskie. Tribute to Szymanowski i Skierkowski jest projektem zrealizowanym w 2011 roku w ramach obchodów Roku księdza Władysława Skierkowskiego na Mazowszu. Można śmiało powiedzieć, że poruszono w tym celu wszelkie instytucje dysponujące najwartościowszymi materiałami dokumentującymi działalność dwóch wybitnych Polaków. W pieczołowicie sporządzonej i ujmującej szatą graficzną wkładce do płyty (czy to zasługa autorki projektu - Weroniki Grozdew?) znajdziemy odesłania do zbiorów Archiwum Kompozytorów Polskich BUW, Muzeum Kultury Kurpiowskiej w Ostrołęce, Narodowego Archiwum Cyfrowego, Archiwum Polskiego Radia, Zbiorów Fonograficznych im. M. Sobieskiego Instytutu Sztuki PAN.
17 lat na scenie, 7 płyt studyjnych i dwie płyty koncertowe, kilka hitowych singli, garść ciekawych klipów i tysiące koncertów na całym świecie. Dropkick Murphys to zespół, który z małej, street punkowej kapelki wyrósł na wielką gwiazdę i zyskał sobie rzeszę fanów w najrozmaitszych zakątkach ziemskiego globu. Mimo wciąż rosnącej sławy, ta siedmiosobowa załoga z Bostonu pamięta doskonale o swoich korzeniach. Dobitnie potwierdza to ich najnowszy, siódmy już studyjny krążek, "Signed & Sealed In Blood".
Debiutancka płyta Marii Guraievskiej, nosząca tytuł "Water Nymphs", ujmuje od pierwszego przesłuchania. Wydana przez słowackie wydawnictwo Hevhetia, powstała ze współpracy ukraińskiej artystki i Ethno Jazz Synthesis - trójki polskich utalentowanych muzyków jazzowych. Na płycie poza głosem Marii Guraievskiej usłyszymy kontrabasistę Michała Kapczuka, gitarzystę Mateusza Szczypkę i grającego na perkusji Sebastiana Kuchczyńskiego.
"Adieu" to debiutancka płyta Adama Struga. Wydana została przez wydawnictwo Piotra Młynarskiego 4ever Music w połowie 2012 roku. Kluczem do rozszyfrowania wielowarstwowości tego projektu muzyczno - literackiego jest postać samego artysty. Adam Strug może uchodzić za swego rodzaju symbol współczesnego artysty poszukującego „zarażonego” polską muzyką tradycyjną. Pieśniarz bo sam układa teksty i melodię, co robi od lat młodzieńczych, akordeonista początkowo z konieczności, a obecnie chyba z zamiłowania i obligatoryjnie.
Jesienią 2011 roku wpadła mi w ręce świeżo wydana książka M. Trębaczewskiej, o wdzięcznym tytule Między folklorem a folkiem. Muzyczna konstrukcja nowych tradycji we współczesnej Polsce. Autorka pochodzi z Lublina, jest socjologiem, adiunktem w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW. Tytuł i cała zawartość dysertacji zainteresowała mnie tym bardziej, że w roku 2009 opublikowałem książkę o podobnym tytule Od folkloru do folku. Metamorfozy pieśni tradycyjnych we współczesnej kulturze.
Na Lustra, najnowsze dzieło Anny Marii Jopek składają się trzy płyty: Polanna, Haiku i Sobremesa. Marcin Kydryński, pomysłodawca i producent wykonawczy Luster, napisał w książeczce dołączonej do albumu: "AMJ studiowała muzykę klasyczną siedemnaście lat. Jednocześnie w domu otaczała ją stylizowana muzyka ludowa, kiedy rodzice współtworzyli Zespół Mazowsze. Miłością z wyboru był jazz, jego nieustanna czujność we wzajemnym słuchaniu się na scenie, jego swoboda, pojemność, otwartość na tak wiele wpływów. I stało się. Dziś AMJ świadomie nie przynależy do żadnego z tych światów, ale czerpie szerokim gestem z każdego z nich, w nadziei na odnalezienie własnego."
Bajka zwierzęca w tradycji ludowej i literackiej to piąta pozycja Wydawnictwa Naukowego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w ramach serii PARALELE, obejmującej publikacje z pogranicza folkloru, literatury i kultury. Tom ukazał się pod redakcją Adriana Mianeckiego i Violetty Wróblewskiej. Poświęcony jest pamięci zmarłego w 2010 poety, folklorysty, literaturoznawcy: Jana Mirosława Kasjana. Jest to zbiór artykułów napisanych przez folklorystów, etnolingwistów oraz kulturoznawców z różnych ośrodków badawczych w Polsce.
Paddy And The Rats to zespół, na który nie jeden z Was da się nabrać. Wyobraźcie sobie, że dostajecie do rąk płytę, na której okładce nieco kiczowate szczury w śmiesznych fatałaszkach sterują pirackim okrętem podczas ostrego sztormu. Mało tego, wszystkie kawałki mają angielskie tytuły, a nazwiska muzyków są do bólu wyspiarskie. Załogą dowodzi Paddy OReilly, na skrzypcach gra Sam McKenzie. Kiedy odpalamy płytę wszystko się zgadza: „The Six Rat Rovers” to kawałek, który zewsząd atakuje nas piracko-celtyckimi melodiami, wspartymi mocną sekcją rytmiczną i punkującą gdzieniegdzie gitarą. Tekst, jak to się mówi, trochę o picu, a trochę o życiu, zdradza nam luźne podejście zespołu do profesji jaką się zajmują.
Wyobraź sobie..., że jedziesz polną już drogą na południowym Podlasiu. Niby nie ma tu nic ciekawego; skończyła się niewielka wieś, zaraz miniesz las. Nie, jednak jeszcze nie stoi tu jeden mały dom, pamiętający początek minionego stulecia
Niemal pięć lat temu recenzowałem w „Gadkach” koncert czeskiej grupy Dun An Doras, określającej swoją działalność mianem „contemporary celtic music”. Zauroczony brzmieniową różnorodnością, dojrzałością gry i talentem młodych Czechów (proszę nie sugerować się nazwiskiem piszącego te słowa ), zastanawiałem się, dlaczego w Polsce, mimo tego, że gra u nas sporo zdolnych muzyków, nie możemy doczekać się takich produkcji, jakie na płytach prezentują nasi południowi sąsiedzi. Napisałem też wówczas, że w przeciwieństwie do polskiej, czeska scena tzw. muzyki celtyckiej, tworzy pewną spójną całość, osadzoną w szerszym kulturowym kontekście (prężny nurt bluegrass, wybitnie rozwinięte wytwórstwo instrumentów, brak kompleksów na tle chłopskiego pochodzenia itd.). Jedynymi pozytywnymi punktami, których dopatrzyłem się wówczas na naszym podwórku, była po pierwsze supergrupa The Reelium, po drugie zaś „dobrze zapowiadający się zespół Danar”.
Kasię Szulc-Rozmysłowicz, autorkę książki "Kuchnia wegetariańska", która na początku maja ukazała się w księgarniach, poznałam jedenaście lat temu. Wcześniej widywałyśmy się w Jaworniku, na organizowanych przez "Orkiestrę św. Mikołaja" letnich warsztatach muzycznych. Jakoś samo wyszło, że pewnego dnia razem ze znajomymi znalazłam się w Cisnej, przed domem Rozmysłowiczów. Zapamiętałam lipcowy wieczór, zapach kwiatów, jeszcze mokry obraz z zieloną bieszczadzką łąką autorstwa Kasi, który natychmiast kupiłam, warzywa z kociołka jedzone na ganku i ciągnącą się chyba do drugiej w nocy rozmowę. Początek przyjaźni.
Chociaż dziś w Krasnymstawie jest ulica jego imienia, "Stanisław Bojarczuk należy do tych postaci, o których krasnostawianie już nie pamiętają, a świadomość, kim był ten wyjątkowy człowiek, jest bardzo znikoma" - pisze we wprowadzeniu do tomiku sonetów poety Małgorzata Antoniak. Dobrze się więc stało, że staraniem miejscowej biblioteki prezentowana publikacja ujrzała światło dzienne. Na uwagę zasługuje zwłaszcza dlatego, że jest najpełniejszym dotychczasowym wyborem utworów tego chłopskiego poety o nieprzeciętnym talencie. Oprócz wierszy jest tu także obszerny Wstęp pióra Józefa Zięby, opisujący życie i twórczość Bojarczuka; są także reprodukcje fotografii poety i jego domu. Czytelnik otrzymuje więc szczegółowe, jak na dzisiejszą wiedzę, przedstawienie tej nietuzinkowej postaci.
Granica pomiędzy Polską a Ukrainą stanowi jednocześnie granicę pomiędzy zachodnią i wschodnią Słowiańszczyzną językami, obrządkami religijnymi, folklorem. Z drugiej strony długie sąsiedztwo tych narodów nie pozostało bez wpływu na wiele podobieństw, dających się odnaleźć w kulturach obu grup etnicznych.
W ostatnich latach „Muza” co chwila proponuje kolejną gratkę dla miłośników tradycji. W serii „Ocalić od zapomnienia” tego warszawskiego wydawnictwa pojawił się już cały szereg interesujących publikacji dotyczących strojów ludowych, obrzędów, budownictwa i innych dziedzin kultury ludowej. Najświeższa zaś książka, to „Biżuteria ludowa w Polsce” Elżbiety Piskorz-Branekovej. Autorka pracownik Muzeum Etnograficznego w Warszawie opracowała także niektóre z wcześniejszych publikacji serii trzy pozycje poświęcone strojom ludowym oraz książkę o ich zdobieniach haftach i koronkach.