Chciałam Państwu polecić nie arcyciekawego Arcta i nie starą niemiecką encyklopedię, ale Słownik gwar przestępczych Klemensa Stępniaka. Autor był mocno zafascynowany grypserą (mową więźniów), a ponieważ studiował filologię polską, miał umiejętności konieczne do jej badania. Fascynacja gwarą przestępczą zaczęła się u niego już w czasie studiów, tematem tym zajmował się od końca lat 60. XX w.
Tej, wuchta wiary, pyry te poznańskie słowa zrozumie każdy. Czym natomiast jest żybura i dlaczego nie należy jej pić nawet z ładnego wymborka? Kim jest mela i w jakim celu chodzi się z nią na migane? Czemu sprawunki robi się w składzie, a nie w sklepie i czym różni się bana od bimby? To już nie jest takie ajnfach. No chyba, że się jest z Pyrlandii.
miejscem, w którym występują artyści, w tym także ci posługujący się dźwiękiem. Pierwotnie jedna osoba wykonywała wiele różnych czynności. Jak zauważa brytyjski historyk i antropolog Peter Burke, w Anglii w latach 1500-1800 „Ťkomediantť nie ograniczał się do odgrywania ról komediowych. ŤIgrzecť (angielski player lub niemiecki Spielmann) muzykował, był aktorem, błaznował lub występował we wszystkich tych rolach. ( ) Bufon lub błazen mógł śpiewać lub improwizować wierszem, fechtować lub spacerować po linie, pokazywać sztuki akrobatyczne lub żonglować kulami w powietrzu”. Jednak wraz z upływem lat, nasilał się proces profesjonalizacji i specjalizacji.
Wiele z kluczowych dla nauk humanistycznych pojęć podlega wielokrotnemu definiowaniu przez poszczególnych badaczy, a mimo to nadal pozostają one otwartymi na możliwości ich rozumienia i zastosowania. Jako przykład wymienić można pojęcie kultury i muzyki. Teoretycznie każdy wie, czym jest kultura, natura, muzyka, itd. Jednakże okazuje się, że zdefiniowanie „oczywistego” jest sprawą nader trudną.
Naukowcy szacują, że współcześnie na świecie używanych jest ponad 6 tysięcy różnych języków, z czego większość występuje wyłącznie w formie mówionej (oralnej). Często słyszy się o tym, że niektóre języki zanikają wraz ze śmiercią ostatniej osoby, która potrafiła się nim posługiwać. Powiększają one grupę języków wymarłych, którą tworzą m.in. łacina, starożytna greka, sumeryjski, języki południowoamerykańskich Indian (języki z grupy chiquito czy tupi) i wiele innych. Ale we współczesnym świecie, w którym lingua franca jest angielski (od którego częściej używane są tylko chiński i hiszpański), języki nie tylko giną ale także powstają.
Na kanwie dawnych wypraw w nieznane powstało wiele diariuszy, świadectw i innych deskrypcji (odrębnym gatunkiem literackim stały się na przykład listy z podróży), w których znalazły się charakterystyki nowo poznanych krain i ich mieszkańców, a także opisy samego aktu podróżowania. Takim przewodnikiem po nieznanym, turystycznym przewodnikiem "po przeszłości", jest "Opis podróży" do Mongołów, napisany przez Wilhelma z Rubruk.
Akordeon jest dzieckiem czasów nowożytnych, jednak jego dzieje sięgają chińskiego instrumentu szeng, o którym pierwsze wzmianki pojawiły się już ok. 1100 r. p.n.e. Instrument cieszył się popularnością także wśród Persów, którzy nazywali go mustaq sini - chiński mustaq. Na kontynent europejski miał on dotrzeć wśród zdobyczy przywiezionych przez Marco Polo, jednakże bardziej prawdopodobną hipotezą jest ta, mówiąca o dotarciu szengu do Europy drogą handlową.
Wojna zmieniła tożsamość wielu ludzi, w tym również dzieci. I nie chodzi tu o traumę czy zmiany w psychice związane z gehenną wojny, o podpisywane - z różnych pobudek - kenkarty, nagłe przypisanie komuś narodowości żydowskiej w świetle praw ustanowionych podczas rządów Adolfa Hitlera, czy zmianę tożsamości (także religijnej) uratowanych z Soah dzieci żydowskich. Karl-Markus Gauss opowiada o jeszcze innym rodzaju przemian tożsamościowych.