35 lat temu Polska nawiązała stosunki dyplomatyczne z Republiką Korei. Z tej okazji w obu krajach przez kilka miesięcy odbywały się wydarzenia przybliżające dziedzictwo kulturowe naszych regionów. Jednym z nich był koncert tradycyjnej muzyki koreańskiej w wykonaniu Ensemble SINAWI, którego wysłuchałam 16 września 2024 roku w Filharmonii Narodowej w Warszawie.
Źródło: Narodowe Muzeum Korei: Kim Hong-do ( 1745-po 1806), Tańczący chłopiec
Łukasz Smoluch jest muzykologiem i antropologiem kultury. Od lat fascynuje go muzyka australijskich Aborygenów, tradycje polskich diaspor i kultura bębniarska Afryki Zachodniej. Prowadził badania terenowe w Polsce, Ukrainie, Białorusi, Rosji, Brazylii, Turcji, Australii i Gwinei. Przygląda się uważnie przemianom lokalnych kultur oraz związkom muzyki z tożsamością, fotografuje i muzykuje. Jest współzałożycielem zespołu Pięć Stron Świata. Pracuje w Instytucie Muzykologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. O wyprawie na Madagaskar rozmawiała z nim Agata Pasińska.
fot. Ł. Smoluch: Muzycy grający na bębnach bingy i grzechotkach kaiamba
Sumatra Zachodnia jest jedną z 34 prowincji Indonezji, podzieloną na mniejsze jednostki administracyjne odpowiadające w dużej mierze tradycyjnie funkcjonującym regionom kulturowym. Większość jej mieszkańców należy do grupy etnicznej Minangkabau, której populację szacuje się na ponad cztery miliony. Obecnie jest to jedna z najbardziej znanych w Indonezji grup, sławna dzięki pikantnej kuchni, zaradności i smykałce do biznesu jej przedstawicieli, ale także za względu na specyficzny język oraz kulturę. Choć ludzie Minangkabau uznawani sią za zagorzałych muzułmanów, to jednak w ich tradycjach zachowało się do dziś wiele elementów wywodzących się z okresu przed dotarciem islamu na te ziemie.
fot. M. Szymańska-Ilnata: Umar Malin Parmato grający na talempongu sambilu, Sumatra Zachodnia, 2015
W obliczu obfitości tradycji składających się na bogate dziedzictwo kulturowe małej Serbii zaskakuje nas fakt, że znana jest tylko niewielka część kultury tego zakątka planety i że pozostaje ona w cieniu romskiej muzyki dętej, która z pewnością walnie przyczynia się do rozpoznawalności kraju na świecie. Nawet większość mieszkańców nie wie zbyt wiele o muzycznej tradycji swojego państwa. Autorka tych słów była kiedyś jedną z nich: etnomuzykolożką, która po raz pierwszy usłyszała nieprzetworzoną tradycyjną serbską pieśń w wieku 17 lat i przeżyła całkowite zaskoczenie.
fot. D. Ilić: Etno grupa Gergina, 2022