Sarakina

Debiutancki krążek białostockiego tria Sarakina to przykład trzeźwego wstrzelenia się w brutalną rzeczywistość ekonomiczną w naszym kraju. W pełni profesjonalne nagranie w studiu S4 Polskiego Radia z realizatorem-profesjonalistą Tadeuszem Mieczkowskim oraz nie byle jakie wydanie płyty – digi-pack. W dodatku sprawcą tego wszystkiego są sami wykonawcy. Tylko pozazdrościć. Jak na debiut - dobre Fonogram zawiera 12 utworów utrzymanych w stylistyce ludowej muzyki bałkańskiej. Ktoś mógłby powiedzieć, że takich płyt są na świecie setki. Ta jest kolejna i niesie ze sobą kilka ciekawostek. Większość tematów to kompozycje Jacka Grekowa. Utwory są przyzwoicie dopracowane aranżacyjnie, powiedziałbym wręcz – „przepracowane”. Konstrukcja kompozycji oparta jest głównie na riffie kontrabasu, który wraz z tarabuką stanowi rytmiczno-melodyczne tło tria. Partie akordeonu, czasem dud lub kawału z fajnym pogłosem oraz klarnet przeplatają swoje frazy w przeróżnych kombinacjach tworząc bardzo spójne muzyczne klocki. Gościnnie na krążku pojawia się kobiecy śpiew Weroniki Grozdew. Krótko mówiąc – ta pani na talent, już teraz powinna założyć własny zespół. Głos wokalistki wprowadza do brzmienia Sarakiny odrobinę dramatyzmu i tajemnicy, czyli tego, co w sztuce muzycznej jest niezwykle istotne. Chociaż trio posiada ogromny potencjał twór-czy, płyta przytłacza sterylnym i akademickim klimatem. Frazy muzyków są często płaskie i jałowe, nie wnoszące nic nowego do naszej „nowej” kultury folkowej. Niektóre solówki są za krótkie, brak im ciekawego rozwinięcia. Może czas pokropić nieco umysł konopnym zielem i dać się ponieść?