O typach i odmianach gatunkowych kolęd polskich

Współcześnie słowniki języka polskiego oraz leksykony terminologiczne potwierdzają głównie jedno znaczenie słowa kolęda. Jest to już tylko pieśń o Bożym Narodzeniu1, o ograniczonym obiegu - kościół i stół wigilijny oraz estrada i środki masowego przekazu. Należałoby może jeszcze dodać, że dzisiaj kolędy nie tyle się śpiewa, ile, przede wszystkim, słucha - w radiu, telewizji, z płyt, na estradzie, a nierzadko także w kościele.

Tymczasem, nawet w tak szczątkowo dochowanych innych znaczeniach tego słowa, można rozpoznać i odczytać zróżnicowane i bardziej archaiczne jego sensy. Ich szczegółowszą rekonstrukcję należy oprzeć na analizie historycznej i etymologicznej słowa.


Czym jest kolęda?

Sama nazwa, jak dosyć powszechnie wiadomo, jest zapożyczeniem łacińskim - od wyrazu calendae, co w kalendarzu juliańskim oznaczało 'pierwszy dzień miesiąca'. W starożytnym Rzymie w sposób szczególnie świąteczny obchodzono styczniowe calendae, bowiem wiązało się to z początkiem nowego roku, a więc z okresem składania życzeń, wzajemnego obdarowywania się, a wszystko to miało zapewnić pomyślną przyszłość2. Zwyczaj ten - poprzez Bałkany, co dobrze komentuje Piotr Caraman - przywędrował do Polski, a dokładniej mówiąc przyjęli go Słowianie jeszcze w póĽnym okresie wspólnoty, a więc gdzieś około VI-VIII wieku po Chrystusie3.

Bogata jest też wewnętrzna historia wyrazu kolęda na gruncie polskim (ogólniej także słowiańskim). Obsługiwał on bowiem kilka znaczeń. W najstarszych słownikach najwcześniejsze potwierdzenie ma znaczenie następujące: 'podarunek noworoczny lub wigilijny, bożonarodzeniowy', z dialektalnym rozszerzeniem i uogólnieniem znaczenia na 'dar, podarunek; wiano'. Ponadto inne znaczenia tego wyrazu to:

- 'zadatek' - szczególnie ten, który dawany był na gody, jako że na św. Szczepana powszechny był zwyczaj godzenia na służbę parobków;

- odwiedzanie parafian przez księdza w okresie Bożego Narodzenia;

- 'danina dla księdza' pobierana w okresie Bożego Narodzenia;

- mieszanina potraw wigilijnych z opłatkiem i chlebem dawana bydłu zazwyczaj na św. Szczepana, tzw. kolęda dla bydła; póĽniej sam specjalny opłatek (innego koloru);

- kolędowanie czyli obrzędowe składanie życzeń - chodzenie z kolędą;

- na niektórych obszarach 'okres Bożego Narodzenia' i 'Wigilia';

- w staropolszczyĽnie także Nowy Rok;

- garstka splecionych kłosów ze zboża przynoszona przez gospodarza w dniu Wigilii (w innych regionach był to cały snopek zwany królem);

- już w XVI wieku także 'pieśń o tematyce świeckiej z prośbą o dary'4.

Natomiast znaczenie najbardziej znane współcześnie: 'pieśń religijna z okazji Bożego Narodzenia' - utrwaliło się stosunkowo póĽno, bo dopiero w XVIII i XIX wieku. W staropolszczyĽnie tego typu kolędy opowiadające o Bożym Narodzeniu, oparte na wzorach łacińskich i europejskich, nazywano rotułami, symfoniami, piosnkami, pieśniami nabożnymi, kantykami. Stąd też póĽniej powstała nazwa kantyczka dla określenia specjalnego zbioru pieśni kolędowych5.

Najstarsze, a dochowane do dzisiaj polskie rotuły czy kantyki to utwory XV-wieczne: Anioł pasterzom mówił i Kiedy król Herod królował6. Jednakże epoka, w której doszło do największego rozkwitu tego typu polskich kolęd, to wiek XVII i XVIII. Z póĽniejszych wieków pochodzą udane próby autorskich kolęd, jak Franciszka Karpińskiego Bóg się rodzi oraz Teofila Lenartowicza Mizerna cicha.


Pastorałki i kolędy zakonne

Pewną odmianą kolędy opowiadającej o Bożym Narodzeniu są pastorałki. Dosłownie tłumacząc znaczenie nazwy gatunkowej należy powiedzieć, że są to utwory o motywach pasterskich. Genetycznie mają one związek z sielanką. Jednakże w polskiej kulturze, szczególnie barokowej, rozwinął się nurt pastorałki domowej, a więc takiej, która - ze względu, między innymi, na swój temat, sposób jego ujęcia, humorystyczność a czasami i pewien stopień frywolności - nie została dopuszczona do wykonywania w kościołach i do liturgii. Ich obieg określała sfera domowa. Dlatego często nazywano je kolędami domowymi. Genetycznie jest to rodzaj literatury przykościelnej. Oto fragmenty takich utworów, szczególnie upowszechnianych przez zbiory kantyczkowe:

- przykład reprezentujący nurt pastorałki religijnej, kościelnej:

Bracia, patrzcie jeno, jak niebo goreje!
Znać, że coś dziwnego w Betlejem się dzieje.
Rzućmy budy, warty, stada,
Niechaj nimi Pan Bóg włada,
A my do Betlejem, do Betlejem.

- przykład pastorałki domowej, humorystycznej, a nieraz także frywolnej:Jacek chudy zagrał w dudy,
A my w taniec koło budy:
A ty też Michale zagraj na flecie,
A za to kolędę dobrą weĽmiecie.

Szymek w taniec stroił minę,
Wymuskał sobie czuprynę:
Bo mu się zagrzała w szopie czupryna,
Wyciągnął do kropli pięć garncy wina.

Tego typu kolędy pasterskie również rozwijały się jako utwory dialogowe, stanowiąc niejako formę przejściową pomiędzy pieśnią a dramatem jasełkowym.

Obok kolęd pasterskich rozwijały się także kolędy zakonne - franciszkańskie, karmelitańskie, związane z pielęgnowanym w zakonach żeńskich zwyczajem kołysania figurki Pana Jezusa. W tej adoracyjnej sytuacji śpiewano pieśni o Bożym Narodzeniu7.


Ludowe kolędy apokryficzne

Także w kulturze tradycyjnej powstała ciekawa i wartościowa grupa pieśni opowiadających o Bożym Narodzeniu. Mają one charakter przekazów apokryficznych. Ludowe kolędy apokryficzne podejmują różne tematy i motywy, na przykład: poszukiwanie miejsca na nocleg i jednocześnie narodziny Pana Jezusa; motyw Zwiastowania; ucieczka św. Rodziny do Egiptu itp. Podstawowymi cechami ludowej kolędy apokryficznej są: postawienie w centrum świata tekstowego rodziny, a przede wszystkim Matki Bożej i Pana Jezusa; właściwa folklorowi obrazowość i konkretność; obecność znanych w kulturze ludowej (i nie tylko ludowej) elementów symbolicznych, jak: biały kamień i bystra woda, zielona lipeńka itp. Są to "ludowe symbole kosmosu, sytuacji przejścia, początku i końca"8.

Ludowe kolędy apokryficzne mają często charakter baśniowy i cudownościowy. Najwięcej przykładów zdarzeń cudownych odnajdziemy w śpiewanych opowieściach o ucieczce św. Rodziny do Egiptu: tam Maryja z lodu krzesze ogień do ogrzania Pana Jezusa; spotkany chłop w jednym roku zbiera dwukrotnie plony itd., z kolei w wersji przekazanej w stylu pieśni dziadowskiej ciekawym przykładem cudownego zdarzenia jest uzdrowienie z chorób skóry dziecka zbójnika, które Matka Boża kazała wykąpać w wodzie, w której wcześniej kąpała Pana Jezusa9.


Ludowe kolędy życzące

Jednakże typologicznie najstarszą formą ludowej kolędy są pieśni życzące, a więc te związane z pojęciem i wymianą darów, czyli z kolędowaniem10. Tego typu utwory funkcjonują w kontekście obrzędu, a więc struktury zorganizowanej i sakralnej. Dar w kolędowaniu może mieć wymiar materialny: por. odpowiednie segmenty tekstów, których intencję opisuje się jako "przymówka" o dar, czyli o kolędę:

A teraz Jasieńku, ze swojej ochoty,zapłać za kolędę dwa tysiące złoty,zapłać za kolędę dwa tysiące złoty11.

Najbardziej charakterystycznym darem kolędowym jest wszakże samo słowo życzące. Jest ono przywoływane w sytuacji obrzędowej, a więc ma charakter sakralny czyli święty. A święty to 'posiadający moc'. Jest to zatem siła zdolna kreować nową rzeczywistość12. W folklorze często spotykamy przykłady dosłownego wykorzystania mocy słowa. Są to chociażby formułki zamawiania znachorskiego. Tam "słowo i działania równoważą się całkowicie"13. W eksplikacji roli słowa obrzędowego warto jeszcze odwołać się do etymologii wyrazu "rzecz". Według A. Brücknera - pierwotne jego znaczenie to 'mowa, słowo'14. Słowo w kulturze ludowej ma zatem potrójny wymiar:

- komunikacyjny;

- odniesienia do rzeczywistości;

- jest związane z działaniem.

W tym sensie słowo w folklorze wykazuje wyraĽną paralelę do jego statusu w Biblii, gdzie "słowo i rzeczywistość są ze sobą związane w sposób tak nierozłączny, że w języku hebrajskim rzeczownik dabar oznacza zarówno słowo (opowiadanie, polecenie), jak i rzecz (rzeczywistość, sprawa). Nie ma słowa, które nie mogłoby być rzeczywistością i nie ma rzeczywistości, którą można by przedstawić bez użycia słowa. Ponadto są ze sobą nierozłącznie powiązane słowo i działanie: mówić - to działać, co jest prawdą zwłaszcza w odniesieniu do Boga, który stwarza za pomocą słów"15.

Dobrym, w moim przekonaniu, przykładem takiej realizacji roli słowa obrzędowego są właśnie kolędy życzące. Ze względu na tematykę, poetykę, a przede wszystkim intencjonalność i adresata tekstu, wśród kolęd życzących można wyróżnić trzy podstawowe grupy:

- kolędy gospodarskie (czasem adresowane łącznie także do gospodyni);

- kolędy panieńskie;

- kolędy kawalerskie.

Kolędy gospodarskie

Koncentrują się na tematyce oraz intencjonalności agrarnej, hodowlanej i wegetacyjnej. Przywoływane w tych tekstach słowo życzące ma sprawić ("zabezpieczyć") dobry urodzaj w polu i znaczący przychówek w oborze, co w słownej realizacji przybiera wyraz bezpośredni:

Wstań gospodarzu, wstań nieboże,
wstań gospodarzu, wstań nieboże,
w twojej uoborze dał Bóg dobrze,
w twojej uoborze dał Bóg dobrze.
Krówejki ci się pucielili
Krówejki ci się pucielili
ji same byczki porodzili,
ji same byczki porodzili
16;

lub za pomocą symbolicznych obrazów, w tym często występującego w tej funkcji motywu złota (por. obrazy złotej bryły, złotego kielicha, płużka itp.). Innym sposobem kreowania życzeń gospodarskich jest przedstawianie pełnego cyklu zajęć służących uprawie - począwszy od orki, po siew i udane zbiory. Zajęcia te często wspomagają święci patronowie:


Słuchaj gospodarzu, co my ci powiemy,
że na twojej roli złoty płużek stoji,
że na twojej roli złoty płużek stoji.

A na tym płużeczku sam Pan Jezus siedzi,
święty Jan pogania, Piotr za pługiem chodzi,
święty Jan pogania, Piotr za pługiem chodzi
17.

Z kolei sensy wegetacyjne kolęd gospodarskich unaoczniają przywoływane symboliczne motywy kosmiczne, jak: słońce, księżyc czy deszcz, co najwyraĽniej realizuje formuła kompozycyjna jednej z pieśni z okolic Biłgoraja, znana tam jako kolęda o trzech furmanach18.


Kolędy panieńskie

Stanowią najobszerniejszy repertuar kolęd życzących. Są to adresowane do dziewczyn pieśni o charakterze zalotno-miłosnym. Ich świat poetycki konstruowany jest poprzez odwołania do symboliki zalotnej, miłosnej, a nawet erotyczno-płodnościowej. Stąd pojawiają się w nich obrazy jabłoni i czerwonego jabłuszka, ruciany wianek, złoty pierścień, woda w różnej konkretyzacji itp. Znanymi również w okolicach Biłgoraja przykładami kolęd panieńskich są przesławne dunaje - nazwa od zaśpiewu refrenowego: Na dunaj, Nastuś, rano po wodę na dunaj!

Z pragmatycznego punktu widzenia szczególnie ciekawy jest kulturowy kontekst dunaja zwanego potocznie Czerwone jabłuszko. Oto jego początek:


U tej Marysi pod okieniejkiem zielona,
zielona jabłoń czerwone jabłko zrodziła.
Tam popod gajem krasna Marysia chodziła,
oj, chodziła, czerwone jabłko nosiła
19.

Jeden z wykonawców tak ten kontekst opisuje: Proszę państwa. Czerwone jabłuszko na naszy wiosce [Łukowa - przyp. aut.] ma szczególne znaczenie... Śpiewa się tylko pannom starszym, które, no, majo trudności wyjścia za mąż... Która się tylko zostaje w tyle, to - czerwone jabłuszko i już - w paru miesiącach trzyma męża pod ręku20.


Kolędy kawalerskie

Te z kolei odwołują się do motywów o symbolice i atrybutach związanych z tym stanem. Często jest to motyw konia:


Ej, tam bez pole bez syrocańkie, kolanda,
Biezy nam, biezy, wrony konicek, kolanda
21.

Zarówno kolędy panieńskie jak i kawalerskie mają podobną strukturę i główną intencję. W partii końcowej tekstu eksponowany jest główny dar, kierowany do odpowiedniego adresata. Dla panny jest to oczywiście kawaler, którego winna poślubić "jeszcze w te zapusty", a dla kawalera takim darem jest dziewczyna.

Istotność owego daru jest jeszcze podkreślana poprzez zastosowanie odpowiedniej kompozycji tekstu. W tej funkcji wykorzystuje się między innymi konwencję "ubieranki", a więc gradacyjnego - ze względu na cenność, zestawiania na przykład części ubioru, które są przez adresata odrzucane. Godny przyjęcia zostaje tylko dar intencjonalnie główny. Dla panny będzie to oczywiście kawaler:


A teraz chłopaki
stańcie sobie w rzędzie,
to ja se wybiere,
który mojim będzie,
to ja se wybiere,
który mojim będzie22.

Szczodrówki i hohoty

Wśród znacznej grupy kolęd życzących wyróżniają się jeszcze - między innymi poprzez odrębną, a odwołującą się do wiedzy potocznej, nomenklaturę gatunkową - grupy tekstów wydzielane ze względu na ich zasięg geograficznego rozprzestrzeniania. Oprócz wspomnianych już wcześniej biłgorajskich kolęd dunajowych taką odmianą są wschodnie szczodrówki:


Szczodry dobry wieczórejku,
stoji Kasia w okienejku,
stoji, stoji listy pisze...
23;

czy również wschodniej proweniencji, a dokumentowane na obszarze północno-wschodniej Lubelszczyzny tak zwane hohoty24. W obu przywołanych przykładach nazwa gatunkowa ma charakter ludowy i jest rodzajem cytatu tekstowego, najczęściej refrenowego.


Pieśń o kozie i szczodraki

Osobną grupę kolęd życzących stanowią teksty na stałe związane z konkretną formą kolędowania. Jej najpopularniejszym przykładem jest pieśń o kozie, którą kolędnicy wykonują przy "chodzeniu" z maszkarą kozy. W trakcie obrzędowego śpiewania tej pieśni kolędnicy wykonują również, paralelnie do przedstawianej treści tekstu, symboliczne gesty. Jedną z bardziej rozbudowanych wersji takiego utworu zanotowano w miejscowości Wyszonki-Błonie (woj. podlaskie)25. W dokumentacjach z innych miejscowości bywa i tak, że tekst ten jest zredukowany i wykonuje się go w formie recytacyjnej.

Podobnie gatunkowo stabilizowaną kolędą jest, znany między innymi na zachodniej LubelszczyĽnie, tekst popularnych szczodraków. Wykonują go - w specjalnej konwencji melorecytacyjnej, przeważnie grupy młodych chłopców - w Karczmiskach na przykład na święto Trzech Króli i dostają za to specjalny dar - pieczywo zwane także szczodrakiem26.


Kolędy aktualizowane

Na zakończenie chciałbym jeszcze krótko scharakteryzować chronologicznie najnowszą grupę kolęd. Są nimi kolędy tematycznie aktualizowane. Utwory te wykorzystują semantyzacyjną moc powszechnie znanych melodii kolęd religijnych, jak: Wśród nocnej ciszy, Lulajże Jezuniu, Przybieżeli do Betlejem pasterze itp. W tych tekstach dochodzi do głosu refleksja dotycząca szczególnie ważnych sytuacji społecznych i politycznych. Jest kilka okresów, w których obserwujemy bujny rozwój kolęd aktualizowanych. Są nimi: powstanie styczniowe, I i II wojna światowa oraz początek lat osiemdziesiątych XX wieku. W okresie II wojny na LubelszczyĽnie powstały niezwykle przejmujące kolędy partyzanckie, w których dokonuje się poetyckiego zestawiania sytuacji narodzenia Pana Jezusa z sytuacją życia partyzanta:


Ty leżysz na sianku w twardym żłóbeczku,
a ja sypiać muszę pod choineczką
27.

Patrząc z innej perspektywy na ten typ tekstów kolędowych - należy pamiętać, że miały one również wymiar religijny. Były to często osobiste wyznania wiary i żarliwe modlitwy28.

Kolędy aktualizowane powstawały także w okresie przemian lat osiemdziesiątych. Jest to spora grupa tekstów upowszechniana w formie śpiewów, a przede wszystkim druków ulotnych. J
dnym z bardziej znanych tego typu przykładów jest śpiewana na melodię Bóg się rodzi, "kolęda o Wałęsie". Przytaczany jej wariant pochodzi z dokumentacji dokonanej w Zawieprzycach (woj. lubelskie):


Bóg się rodzi, gwiazda wschodzi,
Wałęsa po prośbie chodzi,
zagranica obiecuje,
że nam Polske odbuduje,
Mazowiecki zasmucony,
że kraj będzie pogrążony,
Kuroń zupe nam gotuje,
niejednemu też smakuje,
a Rakowski zawiedziony,
że już z partio rozwiedziony,
Urbana też nagrodzono,
bo różaniec mu wręczono
ji jest bardzo ucieszony,
że będzie błogosławiony.


Odwołanie do przykładów typologicznie i chronologicznie najnowszych kolęd ma jeszcze sens ogólniejszy. Należy zauważyć, że w ten sposób doszło do ponownego spotkania i zsyntetyzowania dwóch wielkich tradycji polskiej kultury - ludowej i chrześcijańskiej, a kolęda stała się rzeczywistą arką przymierza "między dawnymi a nowymi laty".


Autor jest językoznawcą i folklorystą, kierownikiem Zakładu Kultury Polskiej w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, jurorem Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu, badaczem i zbieraczem folkloru, krytykiem współczesnego pisarstwa ludowego. Opublikował między innymi: "Śpiewanejki moje. Najwybitniejsi śpiewacy ludowi Lubelszczyzny i ich repertuar", cz. 1 (Lublin 2003), "Kategoria przestrzeni w folklorze. Studium etnolingwistyczne" (Lublin 2000), "W polu lipejka..." (Zamość 1988).

Tekst był publikowany w "Twórczości Ludowej" w 2002 roku; nr 4 (53).

1Por. Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, pod red. J. Sławińskiego, wyd. II, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-ŁódĽ 1998, s. 225.
2 Julian Krzyżanowski (red.), Słownik folkloru polskiego, Warszawa 1965, s. 173-175.
3 Piotr Caraman, Obrzęd kolędowania u Słowian i Rumunów, Kraków 1933.
4 Rejestracja szeregu znaczeń za: Franciszek Sławski, Słownik etymologiczny języka polskiego, t. II, s. 353-354; zob. także Jerzy Reichan, Wyraz kolęda w gwarach polskich, [w:] Z kolędą przez wieki. Kolędy w Polsce i krajach słowiańskich, pod red. T. Budrewicza, S. Koziary i J. Okonia, Tarnów-Kraków 1996, s. 331-338.
5 Autorami najbardziej znanych kantyczek są: Michał Mioduszewski, St. Miłkowski, Jan Szyca, Karol Miarka i inni.
6 Obszerną dokumentację kolęd staropolskich przedstawia wydawnictwo: Kolędy polskie. Średniowiecze i wiek XVI, pod red. Juliusza Nowaka-Dłużewskiego, t. I i II, teksty z rękopisów i starych druków przygotowali Stefan Nieznanowski, Juliusz Nowak-Dłużewski, opracowanie muzyczne Krystyna Wilkowska-Chomińska, Warszawa 1966.
7 Por. przykładową dokumentację tego typu kolęd zamieszczoną w zbiorze: Kantyczki karmelitańskie. Rękopis z XVIII wieku, przygotowała do wydania Barbara Krzyżaniak, Kraków 1980.
8 Jerzy Bartmiński, Ludowe kolędy apokryficzne, [w:] Z kolędą przez wieki, op. cit, s. 324.
9 Wersję tej kolędy pochodzącą z Modliborzyc dokumentuje artykuł: Jan Adamowski, Kolędy z okolic Janowa Lubelskiego, "Twórczość Ludowa" 1998 nr 4, s. 5.
10 Podstawowe zbiory tego typu kolęd to: Franciszek Kotula, Hej, leluja, czyli o wygasających starodawnych pieśniach kolędniczych w Rzeszowskiem, Warszawa 1970; Kolędowanie na LubelszczyĽnie, pod red. Jerzego Bartmińskiego i Czesława Hernasa, Wrocław 1986; Kolędy polskie, wybór i opracowanie Jerzy Bartmiński, Roch Sulima, wstęp Roch Sulima, posłowie Jerzy Bartmiński, Warszawa 1991 oraz Polskie kolędy ludowe. Antologia, zebrał, wstępem, komentarzami i przypisami opatrzył Jerzy Bartmiński, Kraków 2002.
11 W polu lipejka. Z repertuaru zamojskich laureatów Festiwali Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu n. Wisłą, wstęp, wybór i opracowanie Jan Adamowski, Zamość 1988, s. 39.
12 Szerzej na ten temat zob. Jan Adamowski, Ludowe sposoby składania życzeń (słowo w kontekście kultury), [w:] Język a kultura, t. 6, Polska etykieta językowa, pod red. J. Anusiewicza i M. Marcjanik, Wrocław 1992, s. 97-105.
13Marcel Mauss, Zarys ogólnej teorii magii, [w:] tegoż Socjologia i antropologia, Warszawa 1973, s. 72.
14 Aleksander Brückner, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa 1989, s. 475.
15 Xavier Leon-Dufour, Słownik Nowego Testamentu, przekład bp. Kazimierz Romaniuk, Poznań 1986, s. 570.
16 Kolędowanie..., op. cit., s. 88.
17Kazimierskie nuty. Z repertuaru XXVIII Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych Kazimierz 1994, zebrał i zredagował Jan Adamowski, Lublin-Kazimierz 1995, s. 33.
18 Zob. Jan Adamowski, Biłgorajska kolęda gospodarska o trzech furmanach, "Twórczość Ludowa" 2001 nr 2, s. 11-13.
19 Kolędowanie..., op. cit., s. 101.
20Ibidem.
21 Ibidem, s. 125.
22 W polu lipejka..., op. cit., 1988, s. 59.
23 Kazimierskie nuty. Z repertuaru XXVI Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych Kazimierz 1992, zebrał i zredagował Jan Adamowski, Lublin 1993, s. 20-21.
24 Szerzej o tym zwyczaju panieńskim obchodzonym w wieczór przed Nowym Rokiem zob. Jan Adamowski, Bajki i opowieści Niny Nikołajuk z Dobrynia Dużego, "Twórczość Ludowa" 1993 nr 3-4, s. 41-42. Dokumentację tego typu tekstów zob. Kazimierskie nuty. Z repertuaru XXVII Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych Kazimierz 1993, zebrał i zredagował Jan Adamowski, Lublin-Kazimierz 1994, s. 8-9 - tekst z Dobrynia Dużego oraz s. 26-27 - tekst z Ratajewicz.
25 Kazimierskie nuty. Z repertuaru XXV Ogólnopolskiego Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych Kazimierz 1991, Lublin 1992, nr 15.
26 Obszerniejszy wybór tekstów towarzyszących szczodrowaniu zob. Kolędowanie..., op. cit., od s. 56.
27 Jan Adamowski, Kolędy okupacyjne, [w:] Kolędowanie..., op. cit., s. 328.
28 Szerzej na ten temat zob. Jan Adamowski, Kolędy okresu II wojny światowej, "Twórczość Ludowa" 1997 nr l, s. 4-8.

Skrót artykułu: 

Współcześnie słowniki języka polskiego oraz leksykony terminologiczne potwierdzają głównie jedno znaczenie słowa kolęda. Jest to już tylko pieśń o Bożym Narodzeniu1, o ograniczonym obiegu - kościół i stół wigilijny oraz estrada i środki masowego przekazu. Należałoby może jeszcze dodać, że dzisiaj kolędy nie tyle się śpiewa, ile, przede wszystkim, słucha - w radiu, telewizji, z płyt, na estradzie, a nierzadko także w kościele.

Tymczasem, nawet w tak szczątkowo dochowanych innych znaczeniach tego słowa, można rozpoznać i odczytać zróżnicowane i bardziej archaiczne jego sensy. Ich szczegółowszą rekonstrukcję należy oprzeć na analizie historycznej i etymologicznej słowa.

Dział: 

Dodaj komentarz!