Gwadera i Pietraszewski – KODY 2024

fot. T. Kulbowski

W Sali Widowiskowej Opery Lubelskiej 21 listopada 2024 roku odbył się koncert Gary’ego Gwadery we współpracy z Darkiem Pietraszewskim Copy Corpo (Pietraszewski), który tworzy wizualizacje oparte na sprzężeniach zwrotnych analogowych mikserów video oraz materiałach pochodzących z kaset VHS. Koncert był częścią Festiwalu Tradycji i Awangardy Muzycznej KODY, organizowanego przez Ośrodek Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża”. To kluczowe wydarzenie muzyczne wschodniej Polski, które zyskało rangę jednego z największych i najważniejszych festiwali tego regionu, łączy różnorodne tradycje muzyczne z eksperymentalnymi formami wyrazu. Piotr „Gary” Gwadera to artysta, który zdobył drugą nagrodę na 24. Festiwalu Folkowym Polskiego Radia „Nowa Tradycja”, gdzie doceniono go za charyzmatyczną osobowość, muzyczną kreatywność oraz unikatowe połączenie awangardy z tradycją. Otrzymał tam również Złote Gęśle za mistrzowskie wykorzystanie rytmów mazurkowych na nietypowych instrumentach perkusyjnych.

Podczas koncertu w Lublinie Gary Gwadera pozostawił mnie w stanie emocjonalnego zagubienia. Choć początkowo odczuwałam niepokój, by nie powiedzieć irytację, z czasem muzyka ta zaczęła nabierać nowego wymiaru – niczym utwory Rossa z serialu Przyjaciele po trzecim przesłuchaniu. Na końcu nie tyle zrozumiałam, co doceniłam te niespokojne dźwięki najlepiej opowiadające historię życia, które jedynie na granicy chaosu ma sens.

Koncert otwierała paleta brzmień pulsujących właściwie bez litości dla odbiorcy. Wyobraźcie sobie muzyczne obrazy utrzymane w tonacjach jaskrawego pomarańczu i fioletu, przenikające się nawzajem, jakby chciały
wywołać wizualny zawrót głowy w waszych umysłach. Właśnie tak to brzmiało: niekomfortowo, a jednocześnie fascynująco. Psychodeliczne, rozedrgane kompozycje wyraźnie czerpały inspiracje z elektronicznej awangardy niemal jak u Johny’ego Cage’a. Było w nich coś na wskroś oryginalnego, jakby instrumenty – czy raczej dźwięki – zyskały życie na scenie.

Wibracje rezonowały z ciałem i światem w sposób niemal hipnotyczny. Było w tym jednak tak wiele ciekawości, że zrozumiałam, dlaczego pewna część publiczności wydawała się odczuwać transcendencję. Mnie tymczasem te otumaniające konotacje zalewały nadmiernością bodźców, które wydawały się wprowadzać w stan innego wymiaru medytacji.

Końcowe fragmenty koncertu pozwoliły mi spojrzeć na całość z innej perspektywy, jakby Gwadera chciał powiedzieć: „Tak, życie może być chaosem, ale w tym chaosie tkwi pewne piękno, o ile potrafimy je dostrzec”. Muzyka stopniowo nabierała ciepłych barw – od pastelowego różu po delikatny błękit. To był moment, kiedy mogłam powiedzieć, że całość przyniosła mi ukojenie i wniosła coś trwałego do mojego świata przeżyć estetycznych. Koncert był jednocześnie komentarzem do współczesnej kondycji społeczeństwa, przeładowanego i nieustannie poszukującego nowej dawki wrażeń.

Spektakl Gary’ego Gwadery to doświadczenie, które mogło poróżnić ludzi. Ci, którzy szukają w muzyce harmonii, mogli poczuć się zdezorientowani, lecz zaintrygowani. Ci, którzy pragnęli intensywnych doznań, mogli dojrzeć w niej odbicie własnych wewnętrznych burz. Jedno jest jednak pewne: Gwadera zmusza do refleksji nad tym, co oznacza bycie obecnym w świecie, który pulsuje w rytm naszych najbardziej pierwotnych instynktów i potrzeb.

Maja Kłos
studentka kulturoznawstwa UMCS