Fajercarze to prosty w wykonaniu rarytas kuchni staropolskiej. Najlepsze są prosto z blachy posmarowane masłem, miodem lub podane z kwaśną śmietaną.
Nazwa pochodzi od fajerek w kuchni węglowej, na których wypieka się placki. Jest to potrawa kuchni regionalnej Lubelszczyzny.
Placki te w innych częściach Polski były znane pod nazwami: lantroty, proziaki, sodziaki, fajerczaki czy sodaki. Fajercarze to smak mojego dzieciństwa. To zapach, który roznosił się każdego piątku, gdy babcia o poranku wypiekała placki na blasze. Tereny Starej Kornicy, z których pochodzę, do 1999 r. należały do woj. bialskopodlaskiego, a obecnie do mazowieckiego. Potrawy kuchni lubelskiej to także potrawy kuchni kornickiej. Do dzisiaj w moim domu wypieka się placki sodziaki, a dzieci się nimi zajadają. Mam nadzieję, że to także będzie smak ich dzieciństwa.
Składniki
1/2 kg mąki;
1/2 łyżeczki soli;
1/2 łyżeczki sody;
1/4 l zsiadłego mleka.
Przygotowanie
Do naczynia wsypać mąkę, dodać sól i sodę, zarobić ze zsiadłym mlekiem. Zagnieść tak, aby ciasto nie było ani za twarde, ani za miękkie. Gdy będzie gotowe, podzielić je na małe kawałki i każdy dokładnie rozwałkować na placek. Można chwilę zaczekać, żeby podrosły i piec na nagrzanej blasze.
Anna Szpura
inżynier ekonomii rolnictwa, regionalistka, animator kultury, znawczyni tradycyjnej kuchni wschodniego Mazowsza, mieszka w Starej Kornicy.
Fajercarze to prosty w wykonaniu rarytas kuchni staropolskiej. Najlepsze są prosto z blachy posmarowane masłem, miodem lub podane z kwaśną śmietaną.
Fot. A. Szpura