| Nowy projekt Roberta Jaworskiego, znanego z kultowego Żywiołaka, to sześć szczerych i zróżnicowanych utworów. "Zabobon" prezentuje ciekawy przekrój działalności grupy. Znajdziemy tu śpiew gardłowy, rubaszne harce na lirze korbowej czy mroczne brzmienia i dzikie odmęty rodzimej demonologii. |
| Prezentowana muzyka jest połączeniem fascynacji bałkańską żywiołowością, cygańską bezpretensjonalnością i żydowską melodyką z naszą kaszubską tożsamością.. |
| To hołd złożony złotym czasom polskiej piosenki. Czasom, gdy w piosence ważna była zarówno muzyka jak i tekst oraz interpretacja. Gitara, pianino, kontrabas, perkusja, saksofon i piękny głos. Wtedy wystarczyło, może wystarczy i dziś? |
W dyskusji udział biorą:
Muzyka ludowa Lubelszczyzny nie często stawała się przedmiotem zainteresowań naukowych, choć każdy kto się z nią zetknął podkreślał jej wyjątkowe walory. Jako nieodzowny element obrzędów, zwyczajów i życia codziennego wsi zauważana była zarówno przez etnografów, etnologów jak też folklorystów i zbieraczy. Do dzisiaj jednak nie doczekała się systematycznego, całościowego opracowania. Monumentalne dzieło Oskara Kolberga z II połowy XIX wieku jest ciągle jedynym dostępnym materiałem źródłowym dotyczącym tego obszaru.
Ceramik i nauczyciel garncarstwa. W Jadwisinie niedaleko Lublina urządził pracownię ceramiczną i sam zbudował tradycyjny piec garncarski. Nieustannie doskonaląc swój warsztat odkrył wiele tajemnic zawodowych. Dzieli się nimi na warsztatach i kursach, a także w wydanej w tym roku książce „Garncarstwo sztuka pięciu żywiołów”- Piotr Skiba.
Babcia wycinała z materiału korpus, rączki i nóżki, główkę... Dziadek szedł do warsztatu, przynosił trociny i wypełniał przygotowane przez żonę kawałeczki. Ona brała igłę z nitką i zszywała: główkę do szyi, nóżkę do korpusu... Potem jeszcze tylko malowanie i lalka dla wnuczki była gotowa.
W tym roku po raz szósty we wrześniu Warszawa rozbrzmiała muzyką świata. Pałac Kultury i Nauki stoi na głównym skrzyżowaniu w Warszawie, gdzie przecinają się szlaki ze wschodu na zachód i z południa na północ. I właśnie pod Pałacem od paru lat ustawiany jest namiot Warszawskiego Festiwalu Skrzyżowanie Kultur. Festiwal ściąga gwiazdy światowej sceny World Music, które w Polsce są mało znane, choć na świecie robią wielką karierę. Od dwóch lat festiwal grupuje koncerty na poszczególne dni tematyczne. W tym roku był dzień afrykański, dzień chiński, dzień „latynoski” czy „śródziemnomorski”.
Jarmark Jagielloński, odbywający się w połowie sierpnia już od 4 lat, rozrósł się do ogromnej imprezy, której wszystkie atrakcje aż trudno ogarnąć. Wystarczy wymienić tylko liczne kramy, miasteczko rycerskie, działania związane z muzyką tradycyjną, zabawy dla dzieci, koncerty. Zawsze oczekiwaną gwiazdą, kojarzoną z tym wydarzeniem jest węgierska grupa Holloenek Hungarica.
W trakcie swojej działalności w Czechach Ukrainiec Taras Voloshchuk współpracował z licznymi muzykami i zespołami muzycznymi, m.in. z piosenkarką jazzową pochodzenia polsko-kubańskiego Yvonne Sanchez. Od kilku lat jest członkiem zespołu jazzowego Limbo. Od roku 2007 jest basistą znanego zespołu folk-rockowego Čechomor.
Odwracam się od filozofii.
Uciekam tam, gdzie zaczyna się FOLK.
Szukam odpowiedzi we współczesnej poezji rumuńskiej, unikając rozmów z jej autorami.
Moje ucieczki cierpliwie znosi jedynie Dan Dobre.
Nasze rozmowy sięgają wysokich temperatur emocjonalnych, przypominając raczej pojedynek obrazów, unicestwień, wspomnień, akwarystycznych projekcji (powinniśmy je przenieść na dno oceanu, a tak tylko nad kieliszkiem witrualnego wina...).
Przed kilkoma tygodniami otrzymałem od jednej z osób zajmującej się od lat animowaniem życia muzycznego w Polsce i organizowaniem koncertów promocyjny egzemplarz płyty zespołu Caci Vorba „Szczera mowa” (choć teraz tytuł brzmi już raczej „True Speech”). Towarzyszyło temu pytanie czy słyszałem już ten zespół. Oczywiście, zdarzenie dotyczy „międzynarodowej” wersji płyty, wydanej latem tego roku przez znaną niemiecka wytwórnię Oriente.
Na początku listopada podążamy na cmentarze „miejsca wiecznego spoczynku”. Myśląc o życiu, śmierci, przemijaniu - wspominamy tych, którzy od nas odeszli. Wkraczając w przestrzeń cmentarza, przybliżamy się do sfery sacrum, silnie nacechowanej emocjonalnie i duchowo przepełnionej różnorodną symboliką. Wagę tejże przestrzeni podkreśla szereg czynności mających doniosłe znaczenie dla kształtowania wieloaspektowego wymiaru listopadowych świąt.
„Śpiewać na biało” pod takim hasłem na przełomie lipca i sierpnia tego roku odbyły się X Międzynarodowe Warsztaty Śpiewu Archaicznego w Rzepedzi. Znalazłam się w gronie uczestników, którzy przybyli z różnych stron Polski, aby wspólnie wyruszyć na spotkanie z pieśnią. Naszymi przewodnikami na tym szlaku byli gospodarze spotkania: Marzena Motyl i Witold Kozłowski z Fundacji OVO z Wrocławia . Dzięki nim wędrówka tropem śpiewu zaprowadziła nas dalej niż się spodziewaliśmy: do spotkania z drugim człowiekiem, z kawałkiem własnej historii, korzeniami naszej kultury i wreszcie do spotkania z samym sobą. Przekonaliśmy się, że we wspólnej pieśni jest tyle samo śpiewania, co słuchania, bo jest to świętowanie spotkania z innymi, radość z tego, że jesteśmy tutaj razem.
18.09.2010 w lubelskiej karczmie Chata miał miejsce kolejny sobotni koncert Kapeli Drewutnia. Miałem szansę być w Lublinie tego dnia z okazji Święta Plonów, toteż z prawdziwą przyjemnością poszedłem z przyjaciółmi wieczorkiem posłuchać jak kapela gra.
Od pięćdziesięciu lat w Serbskiej Guczy sierpień to święto trębaczy. W tym roku trwało wyjątkowo długo, skończyło się dopiero po dziesięciu dniach niemal ciągłego grania. I nic dziwnego- spotkało się tu dwa tysiące artystów. Jak podkreślają lokalne media, m.in. "Blic", jest to nie tylko największy festiwal instrumentów dętych w regionie bałkańskim, ale i na świecie. Magazyn The Rolling Stone zalicza go do jednego z siedmiu najważniejszych, cyklicznych wydarzeń muzycznych w Europie.
Czy ktoś słyszał o cygańskim kraju? A może romskim państwie?
Tym bardziej pewnie nikt nie słyszał o romskiej ziemi. A tymczasem radomscy Romowie na malutkim skrawku placu przy ul. Kozienickiej i Cygańskiej w Radomiu urządzają swoje coroczne święto. Jest to święto romskiej muzyki i kultury. Po raz pierwszy z dusznych sal i miejskich, mniej urodziwych plenerów, Romowie przenieśli się w bardziej urokliwe miejsce, które od ponad roku mogą nazywać "swoją ojczyzną" .
Tegoroczny Tabor przeżywał skromny jubileusz. Ale gdyby się nieco zastanowić, nie aż taki skromny, patrząc na polskie realia, gdzie organizacja cyklicznej imprezy wymaga od organizatorów wielu trudów. Tym bardziej jeśli mówimy o tego typy przedsięwzięciu, które nie miało charakteru spotkania „weekendowego”, ale trwało zgodnie z założeniem od niedzieli do niedzieli, czyli od 15. do 22.08.2010. I tak jak dla niektórych z grona stałych bywalców Tabor był kolejnym spotkaniem, dla nas było to zupełnie nowe, niezwykłe doświadczenie.
Brambus Records, 2010 Brambus 201056-2
| Nowa płyta irlandzkiego pieśniarza i barda Brendana Monaghana, przynosi z sobą charakterystyczny dla wykonawcy, udany mariaż folku z nutką popularną. Płynące, nastrojowe ballady splatają się się z irlandzkim folkiem, a w ich melancholii jest też odrobina nieskrępowanej radości. Ciepła, miła dla ucha, klimatyczna nuta, pozytywnie nastrajające teksty Brendana - tak właśnie brzmi "Flicker of hope". |
Eastside, 2010 ES-067
| Drugi studyjny krążek polskiej grupy Jar (folkowego oblicza Slavlandu) to krok milowy w twórczości grupy. Będąca logiczną kontynuacją "Kupalnocki" płyta, poświęcona jest w większości, zgodnie z tytułem, obchodom słowiańskiego święta plonów. Podobnie jak na debiutanckim krążku, grupa aranżuje pieśni ludowe w klimacie pagan-medieval-folkowym. |
Nuclear Blast, 2010 NB 2474
| Nowy krążek szwajcarskich potentatów folkmetalu ogłoszony był stylem New Wave of Folkmetal i nawiązywało to do czasów New Wave of British Heavy Metal. Nie jestem do końca przekonany, czy wydana w lutym 2010 płyta "Everything Remains" jest aż tak odkrywcza jak się powszechnie sądzi. |
Napalm Records 2009
| Rosyjska Arkona to zespół cieszący się sporym uznaniem w środowisku pogańskiego folk-metalu. Postrzegana jako dojrzały kolektyw, konsekwentnie realizuje obrane wcześniej cele. "Goi, Rode, Goi!" to album, który niejako potwierdza wysoką pozycję Rosjan w świecie folku. |
Paddy And The Rats to zespół, na który nie jeden z Was da się nabrać. Wyobraźcie sobie, że dostajecie do rąk płytę, na której okładce nieco kiczowate szczury w śmiesznych fatałaszkach sterują pirackim okrętem podczas ostrego sztormu. Mało tego, wszystkie kawałki mają angielskie tytuły, a nazwiska muzyków są do bólu wyspiarskie. Załogą dowodzi Paddy OReilly, na skrzypcach gra Sam McKenzie. Kiedy odpalamy płytę wszystko się zgadza: „The Six Rat Rovers” to kawałek, który zewsząd atakuje nas piracko-celtyckimi melodiami, wspartymi mocną sekcją rytmiczną i punkującą gdzieniegdzie gitarą. Tekst, jak to się mówi, trochę o picu, a trochę o życiu, zdradza nam luźne podejście zespołu do profesji jaką się zajmują.