Album, który łączy klasykę z folklorem. „Wiąże się z fascynacją dawnością,specyfiką i prostotą muzyki ludowej - mówi Pomianowska. Płyta powstała,by zarejestrować trasę koncertową powołanej w 2013 Orkiestry Marii Pomianowskiej.LutoSłowianie wystapili w historycznych wnętrzach Oleksowa,Chorzeli, Szreńska, Otwocka, Myszyńca i Sokołowa Podlaskiego.
| Utwór „Rassi zespół Dikanda po raz pierwszy zaprezentował na koncercie w RadioGdańsk w 2009 roku. Orientalna kompozycja trafiła wówczas na album DikandaLive” i od tamtego czasu urzeka publiczność swoją baśniowością. Po czterechlatach „Rassi” doczekał się wersji studyjnej, a fani - niepowtarzalnej fuzji muzykiBałkanów i Orientu w wykonaniu Dikandy - szóstej płyty zespołu. |
| Joszko Broda o albumie: „Chciałem zagrać jak ktoś kto żyje w 2013 roku, a nie w dziewiętnastymstuleciu. Moja rodzina mieszka w górach polskich od XIV wieku. To sporo,żeby wymyślić parę dobrych tematów. Oprócz hodowli owiec i produkcji sukna, moiprzodkowie zajmowali się też muzyką. Przez setki lat historii naszej rodziny w Lipowcurodził się polski blues - karpacki blues, a skoro Karpaty, to na płycie zagrałem teżutwory ze Słowacji, Czech, Serbii i Węgier. |
W sondzie udział wzięli:
Współczesność jest łaskawa dla ginącej śmiercią naturalną sztuki ludowej. Wielu dzisiejszych artystów i projektantów zwraca się ku niej, szukając czegoś świeżego, niewyeksploatowanego, oryginalnego. Nie pozwala nam tym samym o niej zapomnieć, reanimując niektóre obszary jej dorobku. Ta nierozerwalnie złączona z obrzędowym porządkiem sztuka zaczęła zanikać wraz z rozwojem designu. Paradoksalnie design ten przywraca ją z powrotem do życia, eksploatując jej dobytek i dopasowując go do dzisiejszych form i norm stylowych.
Basista i tancerz w kapeli Janusz Prusinowski Trio, od blisko 20 lat uczący polskich tańców tradycyjnych w ramach autorskiego programu uwzględniającego współczesne predyspozycje i umiejętności pokolenia pozbawionego żywego kontaktu z muzyką ludową. Współzałożyciel stowarzyszenia „Dom Tańca” i jego kilkuletni prezes. Autor, inicjator oraz organizator cyklicznych projektów edukacyjno-kulturalnych związanych z muzyką i tańcem tradycyjnym (Dechy, Rzuć blagę i chodź potańczyć na Pragę, Tabor Domu Tańca, Korzenie). Jako aktor i choreograf współpracował przez wiele lat z teatrem Darka Kunowskiego „Scena Lubelska 30/32”, a także z Teatrem Narodowym w Warszawie („Umowa czyli łajdak ukarany”) oraz Teatrem Polskim („Noc”). Pięciokrotny stypendysta MKiDN w dziedzinie tańca i animacji. Z Piotrem Zgorzelskim, tuż po warsztatach tańców polskich dla grupy zaawansowanej podczas festiwalu Wszystkie Mazurki Świata, rozmawiała Joanna Zarzecka.
Kiedy piszę tę relację, dawno już po festiwalu, ale mi nadal przed oczami kręcą się wspomnienia taktowane na trzy. Wydaje się, że co roku w relacji z Mazurków właściwie powinno się pisać to samo, bo co jeszcze można odnaleźć w tej prostej, skromnej muzyce? Tymczasem okazuje się, że muzyka sama w sobie i festiwal nadal mają mnóstwo do zaoferowania.
Konkurs na warszawskim Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja" zawsze był centralnym punktem programu. Pierwszych kilka edycji nosiło wszak nawet nazwę Konkursu Polskiego Radia. Dopiero potem wydarzenie obrosło w koncerty towarzyszące, Folkowy Fonogram Roku i Fonogram ródeł. Najwięcej jednak emocji i kuluarowych dyskusji wzbudza konkurs. W tym roku widocznym trendem okazała się elektronika.
Wigilię świętego Jana Chrzciciela w polskiej tradycji ludowej obchodzono w związku z letnim przesileniem słonecznym, przypadającym na dzień 24 czerwca (dzień świętego Jana Chrzciciela). W tym dniu wspólnie rozpalano ogień, przy którym odbywały się zabawy, tańce i śpiewy. Towarzyszyły im zaloty młodzieży. Obrzędy sobótkowe, pełniące głównie funkcje matrymonialne i służące zabawie, pierwotnie były obchodzone na cześć ognia i wody. Przypisywano im także funkcję oczyszczającą (skakanie przez ogień, kąpiel w wodzie). Ogień miał chronić pola przed gradobiciem i korzystnie wpływać na urodzaj.
Wybierając się dwa lata temu na rodzinny urlop na Krecie, zabrałem ze sobą zbiór esejów Krzysztofa Lisowskiego „Greckie lustro” i kryminał „Atena odwraca wzrok” Jakuba Szamałka. Na miejscu sięgnąłem w pierwszej kolejności po Lisowskiego i niemalże od razu natknąłem się, skądinąd wśród impresji z Rethymnonu, na interesujący dla miłośnika muzyki folkowej fragment...
„Niestety, formy kultury ludowej, chłopskiej, są skazane na zagładę. Zadaniem nas, artystów, jest je zachować dla potomności. Zwracam tu uwagę, że jednym z zadań, nie jedynym” mówił Karol Szymanowski w 1935 roku, przed światową premierą swoich „Harnasiów”. Interesująca jest zarówno głęboka świadomość kompozytora, dotycząca kondycji twórczości ludowej i, jakkolwiek by to nie brzmiało, powinności artysty. Zwraca uwagę jednak chyba również zaskakująca aktualność powyższej wypowiedzi.
Morwowy, ryżowy czy sandałowy - brzmi jak zapachy? Są to jednakże rodzaje papieru, na których Michał Makara kreuje światy zwierząt, roślin, pejzaży. Kawa, herbata, sos sojowy... kojarzą się z kolei z kuchnią. Ich również zdarza się artyście użyć do malowania. Co w efekcie powstaje można było zobaczyć od 24 lutego do 16 marca na wystawie „Ptaszory i inne” w Centrum Kultury i Sztuki Chińskiej He Shuifa UMCS przy ul. Radziszewskiego 11.
12 marca 2014 r. odbył się wernisaż wystawy Etnodizajn wczoraj i dziś: inspiracje czy naśladownictwo. Ekspozycja mieści się w osiemnastowiecznych Spichrzach nad rzeką Brną. Muzeum imienia Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy, we współpracy z Ośrodkiem Wzornictwa Nowoczesnego Muzeum Narodowego w Warszawie, przygotowało ekspozycję przedstawiającą historię polskiej sztuki ludowej i prześledziło popularność odniesień w rodzimym współczesnym wzornictwie.
W dniach 12-14 maja tego roku, w gmachu Biblioteki Narodowej w Warszawie odbyła się II Konwencja Muzyki Polskiej. Organizatorem Konwencji był Instytut Muzyki i Tańca we współpracy ze Związkiem Kompozytorów Polskich, Polską Radą Muzyczną i Otwartym Forum Muzyki Polskiej. Spotkanie miało charakter ogólnopolski i skupiło przedstawicieli środowiska muzycznego na tematach związanych z różnymi dyscyplinami nauki oraz formami zarządzania polską kulturą muzyczną.
Jak już powszechnie wiadomo, bieżący rok należy do Oskara Kolberga wnikliwego badacza polskiej kultury tradycyjnej, którego zasługą jest ogromna część obecnego stanu wiedzy o rodzimym folklorze, ludowych pieśniach i tekstach mówionych.
W dniach 29-30 marca 2014 r. odbyło się w Warszawie III Krajowe Seminarium Etnomuzykologiczne. Organizatorem spotkania było Polskie Seminarium Etnomuzykologiczne oraz Instytut Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie dwóch dni uczestnicy i goście mieli okazję wysłuchać 14 referatów w ramach 5 sesji tematycznych.
Tegoroczna, szósta już edycja Lublin Jazz Festiwal (25-27. 04. 2014), organizowanego przez Centrum Kultury w Lublinie, wyjątkowo miło zaskoczyła fanów muzyki jazzowej. Do miasta przybyła publiczność z różnych stron Polski (oraz z zagranicy!), aby spotkać i, co najważniejsze, posłuchać gwiazd najwyższych lotów. Ravi Coltrane Quartet, Victor Wooten Band, czy nasi rodzimi Adam Bałdach & Piotr Orzechowski, to tylko niektóre z marek mających już swą silną pozycję na rynku muzycznym, Zgodzili się zagrać na deskach Sali Widowiskowej CK.
Doczekaliśmy się już szóstej edycji festiwalu KODY w Lublinie (14-18. 05. 2014). Główną koncepcją wydarzenia, organizowanego przez Ośrodek Międzykulturowych Inicjatyw Twórczych „Rozdroża”, jest atrakcyjne zestawianie projektów z zakresu muzyki tradycyjnej, jak i awangardowej. W tym roku motywem przewodnim festiwalu był czas jako czynnik spajający odległe epoki.
W Polsce jeszcze nie powstało opracowanie dotyczące instrumentów muzycznych, które wyczerpywałoby temat w pełni, a jednocześnie nie trąciło akademickim językiem. Ba, nawet jeśli spojrzymy poza nasze granice, to takich dzieł znajdzie się niewiele. Kiedy czytałem książkę Adama Czecha automatycznie nasuwały mi się porównania do pierwszego socjologicznego ujęcia instrumentów muzycznych, czyli do The Rational and Social Foundation of Music, autorstwa Maxa Webera.
Czarownica mogła być starą kobietą w chałupie, do której przystępu bronił pies, najprawdopodobniej w tej zwierzęcej postaci sam diabeł. Mogła to być również piękna, młoda niewiasta o niezwykłej urodzie, dla najbliższych sąsiadek najżyczliwsza przyjaciółka. Każda czarownica miała kochanka nader urodziwego. Wiedźmy na kijach spotykały się z diabłem na Łysej Górze. Posiadały w zależności od nacji różne środki transportu, litewskie – łopaty, ale żmudzkie już ożogi. Przygotowywały magiczne mikstury. Nocą na najwyższej górze w wielkich kotłach warzyły długo, aż mikstura z tłuszczu dziecka, żabiego skrzeku i wielu innych dziwnych składników stawała się zupełnie przezroczysta. O tym, że lubimy opowieści grozy można było przekonać się na spektaklu „Mamuna, czyli Baba-Dziwo” w wykonaniu Furu Fundacji, obejrzanym przez lubelską publiczność 10. maja w ramach jubileuszowego X Studenckiego Ogólnopolskiego Festiwalu Teatralnego Kontestacje w ACK UMCS Chatka Żaka.
Chudoba to jeden z najstarszych zespołów folkowych w kraju. Powstał we Wrocławiu w 1993 roku a na początku 2014 w Synagodze Pod Białym Bocianem świętował dwudzieste urodziny. Przez ten czas z różnym natężeniem był obecny na folkowym rynku. Jubileuszowi towarzyszyła płyta koncertowa będąca zapisem występu w Radiu Gdańsk w 2012 roku.
Ta płyta jest efektem współpracy dwojga wspaniałych muzyków, Marii Pomianowskiej i Włodzimierza „Kiniora” Kiniorskiego. Znajduje się na niej 14 utworów, w tym kilka wokalno-instrumentalnych oraz instrumentalnych. Interesujące brzmienie dawnych instrumentów ludowych w połączeniu z jazzowymi melodiami sprawiają, że słucha się ich w dużym skupieniu.
Drugi album grupy Klezmafour, zrzeszającej muzyków z Lublina, Warszawy i Białegostoku, ukazał się w trzy lata od ich debiutanckiej płyty "5th Element". Z muzyki klezmerskiej czy bałkańskiej kapela czerpie wszystko co najlepsze, wkomponowując to w bardzo współczesne aranżacje. Ich nowa płyta jest mieszanką gatunków muzycznych, a zarazem różnorodności pod względem stylistycznym.
W serii wydawniczej Muzeum Etnograficznego w Toruniu „Etnografia Ocalona” ukazała się książka Marii A. Czaplickiej „Mój rok na Syberii”, wydana po raz pierwszy w 1916 r. w Londynie. Dzięki opublikowaniu tej pracy po raz pierwszy w języku polskim, muzeum nie tylko przywraca środowisku naukowemu książkę zasłużonej dla światowej antropologii badaczki, ale włącza się do aktualnego dyskursu naukowego.
Książka zawiera wybrane teksty stanowiące charakterystyczne przykłady tradycyjnej prozy ludowej, przekazywanej ustnie z pokolenia na pokolenie. Teksty pochodzą z wielu regionów dawnej Polski i prezentują różne typy ludowych opowieści: od bajek magicznych, o cudownych bohaterach i zdarzeniach, poprzez legendy o treści religijnej, po pełne komizmu i dowcipnych konceptów anegdoty.
Z okazji Roku Kolberga ukazała się wyjątkowa publikacja album zatytułowany „Oskar Kolberg 1814 1890”. W wydawnictwie zaprezentowano materiały gromadzone przez wiele instytucji, muzeów, archiwów i bibliotek.