Co w numerze 11

Almoraima

№ 11 (czerwiec 1997) Dział: Wykonawcy To jest pełna wersja artykułu!

Dnia pewnego wybrałam się na koncert do lubelskiego "Art-Bis-CLUB-u". Pomimo wszelkich starań - ze strony obsługi klubu - popsucia atmosfery (m.in. zapalono światło i włączono głośną muzykę tuż po wykonaniu ostatniego utworu, nie dając tym samym szansy muzykom na "art-bis"), koncert wypadł znakomicie. "Almoraima" to gitarowe duo, w którego grze objawiał się głęboki profesjonalizm. Wykonywali flamenco, a bijąca z ich gitar ekspresja przeszyła do szpiku kości kameralnie zgromadzoną publiczność. Po koncercie poprosiłam jednego z muzyków o wywiad.

Z historii flamenco

№ 11 (czerwiec 1997) Autor: Katarzyna Maćkiewicz Dział: Świat To jest pełna wersja artykułu!

Wywiad przeprowadzony z Almoraimą [Gadki z Chatki nr 11 s.3 - przyp. B.B.] zainspirował mnie do napisania o flamenco czegoś więcej. Zastanawiałam się od czego zacząć i stwierdziłam, że najlepiej od początku, czyli od jego historii.

Flamenco - to folklor ludu zamieszkującego południową Hiszpanię. Tworzy go taniec (baile), śpiew (cante) i muzyka (toque). Jest to sztuka, której koleje rozwoju wciąż pełne są niejasności, niedomówień a nawet sprzeczności, co do których spierają się teoretycy. Istnieje natomiast jeden pewnik: flamenco - czerpiąc z najbardziej ludzkich doświadczeń swoich współtwórców, z prostego folkloru ludzi biednych i prześladowanych - rozwinęło się w fenomen artystyczny najwyższej rangi.

Szybki Lopez

№ 11 (czerwiec 1997) Autor: Agata Witkowska Dział: Wykonawcy To jest pełna wersja artykułu!

Agata Witkowska: Dlaczego gracie właśnie tę muzykę?

Michał Czachowski: Gramy dlatego, że odpowiada naszym wewnętrznym przekonaniom, stanom ducha - tak to można określić. Ja gram dlatego, że byłem na tej muzyce wychowywany od dziecka. Mój ojciec podczas studiów przebywał w Hiszpanii, gdzie zakochał się w muzyce flamenco. Przywiózł oczywiście ze sobą mnóstwo płyt. Moja mama słuchała ich, gdy była w ciąży - słuchałem zatem i ja. Kiedy byłem dzieckiem, muzyka weszła do mojej podświadomości, tak, jak gdybym był wychowywany w Andaluzji, wśród muzyków flamenco. Ona tak się we mnie zakorzeniła, że kiedy miałem kilkanaście lat, to stwierdziłem, że muszę ją grać.

World Music muzyka wczoraj czy muzyka przyszłości?

№ 11 (czerwiec 1997) Autor: Sławomir Król To jest pełna wersja artykułu!

Muzyka świata, czyli muzyka różnych światów z naszego Świata. To otwarcie kulturowe, będące następstwem globalnej medialności, zdaje się być jednym z tych nielicznych pozytywnych elementów rozwoju cywilizacji, które ciągle jeszcze pozwalają patrzeć w przyszłość z optymizmem

Giżycko po celtycku

№ 11 (czerwiec 1997) Dział: Zaproszenia To jest pełna wersja artykułu!

Przebywających w Giżycku lub jego okolicach w lipcu i sierpniu zainteresuje na pewno miejscowa oferta kulturalno-muzyczna. Oprócz absolutnej czołówki polskiej sceny pop wystąpią tam niesprecyzowane na razie jeszcze zespoły szantowe oraz, niby rodzynki w cieście, zespoły celtyckie z Wysp Brytyjskich.

ETNICZEK Magazyn nowości WORLD MUSIC

№ 11 (czerwiec 1997) Dział: Prezentacje To jest pełna wersja artykułu!

Z satysfakcją zawiadamiamy Was o istnieniu firmy Orange World i "Etniczka", pisma przez nią wydawanego, z którego przedrukowujemy poniższe wyjątki. Oprócz nich znajdziecie w "Etniczku" wiele recenzji płyt i opisów muzyki, którą możecie być zainteresowani, dowiecie się także, które miejsce na europejskiej liście World Music zajmuje płyta "W Sherwood" Trebuniów-Tutków. Za chwilę oddamy głos przedstawicielom Firmy. Dodajmy jeszcze, że, jak dochodzą słuchy, wkrótce, a może nawet już teraz, Orange World będzie miała w sprzedaży encyklopedię World Music. W planach jest także prowadzenie subskrypcji angielskiego miesięcznika "Folk Roots". Oba wydawnictwa są w języku angielskim. "Folk Roots" gościło w 8-mym numerze "Gadek" w postaci tłumaczenia recenzji wyżej wspomnianej płyty Trebuniów-Tutków.

Kalendarium Lajkonik

№ 11 (czerwiec 1997) Autor: Marzena Goławska Dział: Tradycja To jest pełna wersja artykułu!

Czarnobrody Tatar, w gwiaździstym, obszytym białym puszkiem szłyku na głowie i kontuszu, z tasakiem zawieszonym u szerokiego staropolskiego pasa, dzierżący buławę w ręku i dosiadający wspaniałego rumaka o łbie obwieszonym dzwoneczkami i nieco kogucim kłusie, maskowanym częściowo przez czaprak wzorzyście spływający ku ziemi, to oczywiście lajkonik. Od wieków w oktawę Bożego Ciała buszuje on po krakowskim rynku. Prowadząc za sobą cała ordę Tatarów i przygrywającą skocznie kapelę, wyprawia najróżniejsze harce i swawole. A to rozgania tłum miękkim, uszytym ze skrawków materiału buzdyganem, a to podryguje śmiesznie i spina konia, a w końcu naciera na mieszczan niby to walcząc z nimi i łapiąc w jasyr co ładniejsze dziewczyny. Zanim jednak lajkonik rozpocznie swe figle, składa trzykrotny pokłon biskupowi krakowskiemu w imieniu ksieni klasztoru Norbertanek ze Zwierzyńca.