Artykuły z działu: Tradycja

Korczmin-Staiwka: Obywatelska wspólnota pamięci w modlitwie?

Polsko-ukraińska pamięć przeszłości jest pamięcią straumatyzowaną i dlatego niewielu ma dziś odwagę podjąć pracę nad nią, pozostawiając to, co przeżyte i doświadczone, raczej w sferze niepamięci. Ta ostatnia, jakkolwiek jest inną wersją pamięci, znacznie częściej stanowi przedmiot rewizji, niż źródło pojednania. Chętniej też podejmowana jest przez polityków, niż obywateli.

Święto Transgraniczne, obok politycznej, przywołuje też inną pamięć – pamięć modlitwy. Modlitwy rozumianej i dosłownie, i jako pamięć tych wszystkich modlitw, które brzmiały tu onegdaj i tych, których dotąd tu nie wypowiedziano. Modlitwa ta jest tym cenniejsza, że odmawiana jest nie tylko wobec świętego wizerunku Matki Boskiej Korczmińskiej, ale także w imię kontynuacji obywatelskiego gestu, jaki przed kilku laty wykonali tu Polacy i Ukraińcy odnawiając cerkiew, oczyszczając święte źródełko i odnawiając kapliczkę oraz figurkę Matki Boskiej przynależne do dwóch tutejszych tradycji religijnych i narodowych.

Leśny muzykant, Leśny Chotarski

Stanisław Nędza-Chotarski (20.09.1936-11.06.1998). Muzykowaniem zajmował się od najmłodszych lat, był uczestnikiem rodznnej kapeli - Muzyki Chotarskich, prowadzonej przez ojca, również Stanisława. Kontynuował on pasję muzyczną ojca i choć nie dorównywał jego talentowi, to spośród muzykantów był wyróżniany zwłaszcza za wiernośćstaroświeckiemu ojcowskiemu graniu. Jego zapamiętanie, zabocenie - jak powiadają Podhalanie, udzielało się innym. Potrafił sam wprawić ludzi w podobny stan. Grał także w zespołach podhalańskich, zwłaszcza związanych z rodzinnym Kościeliskiem i Zakopanem, jak "Maśniaki" czy "Klimki". Uczestniczył z nimi w festiwalach krajowych i zagranicznych. W latach 1959-1991 był pracownikiem Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Gwiżdżący kogucik, konik na biegunach i inne trzeszczydła

Może warto na chwilę powrócić do magicznych czasów dzieciństwa, gdy jedną z rzeczy najbardziej nam bliskich były zabawki. Początkowo wykonywali je z nami rodzice. Łupinka orzecha służyła do zrobienia łódki, a z kasztanów i żołędzi, połączonych zapałkami, powstawał ludek...

Sobótki, czyli święto ognia i wody

Dzisiejsze sobótki z powodzeniem mogłyby rozwijać jeden z podstawowych sensów tradycyjnego obrzędu, a więc stać się prawdziwie narodowym świętem zakochanych.

Glina

O takich zawodach jak kowalstwo, szkutnictwo, kołodziejstwo, tkactwo i inne mówi się dziś, że są "ginącym pięknem". Wiesław Matysiak z Glinnego koło Łukowa na Lubelszczyźnie trudni się garncarstwem, które w jego rodzinie jest przekazywane z pokolenia na pokolenie.

Przystanek Koszelówka

Malowniczo położona nad jeziorem Zdworskim, nieopodal Płocka, Koszelówka, słynie nie tylko z walorów rekreacyjno - wypoczynkowych. To tutaj właśnie znajduje się jedyna w swoim rodzaju Galeria Sztuki. Jest przystanią dla twórców czerpiących inspiracje z pejzażu wiejskiego w malarstwie, grafice, rysunku i rzeźbie. Od kilku lat w Koszelówce organizowane są plenery dla rzeźbiarzy nieprofesjonalnych. Galeria stworzyła im szansę uwolnienia się od poczucia, które prześladuje chyba każdego uzdolnionego człowieka - niedostrzeżenia i zapomnienia. Szczególnie dotyczy to ludzi ze wsi, dalekich od towarzyskich układów, branżowych wyróżnień czy kolaboracji z Cepelią. Artystów tworzących nie wedle narzuconych konwencji, czy panujących mód, ale wedle głosu serca. Dostrzegających piękno i pragnących oddać je w swoich pracach.

I zostanie już tylko kisiel owsiany

Obiecuję, zamykać oczy i odwracać się, kiedy zobaczę słoninę, czy inne mięsne potrawy. W każdy piątek pić wodę i jeść ciemny chleblub suchą piętkę chleba. Nocami nie śnić o kiełbasie, szynce, czy innej wędlinie. Obiecuję, obiecuję, obiecuję...

Miejsca pogańskiego kultu Słowian

Na słowiański kult religijny składają się wierzenia,w części zmitologizowane, symbole i obrzędy, tworzące całość, z której poznajemy - z racjiniedostatku informacji, tylko fragmenty. Wiedzę częściowo oprzeć można na przekazachśredniowiecznych kronikarzy. O pogaństwie Słowian zachodnich czytamy w kronice biskupamerseburskiego Thietmara (z początku XI wieku), kronice Adama z Bremy (z drugiej połowy XII wieku),w Żywotach św. Ottona z Bambergu pióra Ebbona i Herborda (z połowy XII wieku),w kronice Słowian Helmolda (z drugiej połowy XII wieku) i kronice Danii Saksona Gramatyka (z przełomu XII i XIII wieku).

Na weselu u Hucułów

Z ulgą zdjęliśmy plecaki, położyliśmy się na podłodze. Ze świata snu wyrwał mnie kobiecy głos, jak przez mgłę usłyszałam – Obudź się, trzeba zabić barana! – Na szczęście nasza gospodyni mówiła to do swojego syna. Wstaliśmy wcześnie, żeby niczego nie przegapić. Niecodziennie bywa się na huculskim weselu...