Jak dobrze nagłośnić koncert? Poradzić sobie z cichutka kalimbą i jęczącą lirą korbową? Czym różni się miks od masteringu? I dlaczego pewne niepozorne kabelki kosztują aż dwa tysiące? Wyjaśnia Tadeusz Mieczkowski - rezyser dźwięku, który przygotowywał ostatnio płytę Anny Marii Jopek i Patha Methenego - współautor nagrań wielu zespołów folkowych.
Jerzy Burdzy ma za sobą kilkuletni staż na stanowisku dyrektora Agencji Koncertowej PSJ, wieloletnią współpracę z Wydziałem Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego, produkcję audycji radiowych w Polskim Radiu (Radio Bis i Program III PR) oraz maleńkim Radiu Mazowsze. Jest współautorem programu komputerowego przeznaczonego dla muzyków - amatorów. W jego dorobku znajduje się płyta Zespołu Polskiego "Oj chmielu" i kaseta kapeli Burczybasy zatytułowana "Idzie Maciek ...". Niektórzy rozpoznali go w filmie "Ogniem i mieczem". Prawdziwą pasją Jerzego Burdzego jest jednak uczenie, o czym wiedzą nie tylko uczniowie, ale też dzieci z pobliskiego domu dziecka, do których także czasem zagląda.
Michał Czachowski - muzyk, kompozytor, publicysta, architekt, jeden z najlepszych gitarzystów flamenco w Polsce. Koncertujący z sukcesami na całym świecie, współpracujący ze znakomitymi muzykami z Hiszpanii i Indii. Swoje umiejętności rozwijał między innymi u boku takich gitarzystów flamenco, jak Rafael Cortés, Gerardo Nunez i Salva del Real. W 1998 roku otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Po występie na międzynarodowym festiwalu w Cabella Ligure we Włoszech, został zaproszony do Akademii Muzycznej w Nagpur w środkowych Indiach. Tam pracował jako nauczyciel gitary, równocześnie ucząc się gry na tradycyjnym, indyjskim instrumencie strunowym - sitarze. W 2005 roku wydał płytę "Indialucía - Tam Gdzie Wschód Spotkał Zachód". "Indialucía" będącą połączeniem flamenco z muzyką Północnych Indii. Album ten stał się jedną z najlepszych płyt world music w USA w 2006 roku. Od wielu lat, Michał jako jedyny na Śląsku zajmuje się nauczaniem gry na gitarze flamenco. Prowadzi także szkołę oraz publikuje artykuły na temat tej muzyki na łamach pism: angielskojęzycznego "Flamenco International Magazine" oraz polskich: "Świat Gitary" i "Jazz Forum". Występował razem z takimi wielkimi muzykami flamenco jak: tancerze Eduardo el Clavijo, Teo Barea, Carlos Troya i Maite Saez, cajonista Ricardo Espinosa, flecista Domingo Patricio, gitarzyści Rafael Cortés, Gerardo Nunez, Rafael Cuen Garibi czy wirtuoz instrumentów perkusyjnych Pierluca Pineroli, oraz mistrzami muzyki indyjskiej: tancerz Pratap Pawar, sitarzysta Avaneendra Sheolikar, tablista Sandesh Popatkar, Sukhvinder Singh, znakomity śpiewak Prasad Khaparde oraz amerykański wirtuoz sarodu Steven Day. W roku 2004 oraz 2005 Michał Czachowski został wybrany przez czytelników pisma "Gitara i Bas" najlepszym gitarzystą flamenco. Właśnie wrócił z prawie dwumiesięcznej trasy koncertowej po Indiach.
Projekt Maćko Korba - tak o zespole mówi jego założyciel Maciej Cierliński, mistrz liry korbowej, uczeń Pascala Lefeuvrea. Zespół jest zwycięzcą tegorocznego X Festiwalu Folkowego Polskiego Radia "Nowa Tradycja". Za każdym razem, gdy pojawiają się nowe twarze, powstaje nowa jakość, ale zawsze w projekcie Maćko Korby jest wspólny mianownik - eksperymenty na lirze korbowej, a przy tych wszystkich projektach łącznikiem jest także osoba Maćka Cierlińskiego. Swego czasu z zespołem grał Mohammed Mbow, Mariusz Kozioł, Wojtek Krzak. Obecny skład to, oprócz Maćka, Milena Machczyńska - śpiew, Ryszard Latecki - fisharmonia, trąbka, łańcuchy i Maciej Kierzkowski na bębnie huculskim
Dave Pegg zaczynał muzyczną karierę m.in. z muzykami Led Zeppelin. Potem związał się z folkową formacją Ian Campbell Folk Group, w której spotkał Dave'a Swarbricka. Do Fair Convention trafił w 1970 roku. Przez 16 lat był też równolegle basistą Jethro Tull. W zespole gra na gitarze basowej, mandolinie, śpiewa, a wraz z żoną prowadzi interesy grupy. Jest współorganizatorem festiwalu w Cropredy. Z Deve'em Peggem rozmawia Krzysztof Opalski.
Z Urszulą Dudziak - wielką damą polskiego i światowego jazzu - ostatnio koncertującą wraz z Grażyną Auguścik na "Festiwalu Dygacza" z ludowym repertuarem, który pochodzi z ich najnowszej, wspólnej płyty "To i Hola", spotkałem się kilka dni po festiwalu, w jednym z warszawskich pubów. Ekspresyjna i skupiona na scenie, prywatnie nie ma w sobie nic z gwiazdy. Jest dowcipna i otwarta. Z pasją opowiada o swej twórczości i chwali się rodzinnymi fotografiami. Na umówione spotkanie, późno wieczorem, przyszła punktualnie. Trochę zmęczona, po całodziennej muzycznej sesji nagraniowej w Łodzi do realizowanego właśnie filmu, ale uśmiechnięta i najwyraźniej zadowolona ze spotkania.
Po koncercie piosenki żeglarskiej dla dzieci "Szancik" w ramach "Silesian Shanties 2000" z Wojciechem Dudzińskim z zespołu "Ryczące Dwudziestki" spotkali się Anna Dzikowska i Andrzej "Kaźmierz" Wandrasz
Piotr Kędziorek Etnolog, od 1994 r. pracownik Radiowego Centrum Kultury Ludowej. Jest autorem audycji poświęconych polskiej i egzotycznej kulturze tradycyjnej, tematyce antropologicznej, a także Polakom zamieszkałym na obczyźnie. Organizował i uczestniczył w wyprawach na Ukrainę, do Rumunii, Kazachstanu i Gruzji śladami tamtejszej Polonii. W programie drugim Polskiego Radia prowadzi autorską audycję: "Żywy świat". Oprócz działalności stricte radiowej bierze udział także w folkowych wydarzeniach. Zasiadał m.in. w komisji kwalifikacyjnej "Nowej Tradycji" oraz w jury konkursu "Scena Otwarta", odbywającego się w ramach "Mikołajków Folkowych", reprezentując jednocześnie RCKL. Po reorganizacji Radiowego Centrum Kultury Ludowej został jego kierownikiem.
O Emilu Mihaiu - urodzonym w rumuńskiej wsi Buza regionu Kluż (rum.: Cluj) - mówi się, że jest najlepszym skrzypkiem współczesnej Transylwanii (zwanej też Siedmiogrodem). Wykonuje muzykę rumuńską, węgierską i cygańską z siłą, klarownością dźwięku, rozległością frazy i elegancją rytmu. Podczas "Mikołajków Folkowych" w grudniu 2006 roku w Lublinie na scenie towarzyszyli mu Adalbert Balaci (altówka) i Zeno Zanc (kontrabas).
Gjallarhorn to profesjonaliści i magowie zarazem. Przeprowadzenie wywiadu z jednym z ulubionych zespołów jest dość stresującym zadaniem. Wszelkie obawy zostały na szczęście szybko rozwiane. Z tą folkową fińską formacją udało mi się spotkać tuż przed jej letnim koncertem w sztokholmskim klubie "Stallet" - najważniejszym miejscu fanów world music w stolicy Szwecji. Uczestnikami rozmowy byli: Jenni Wilhelms (wokal), Adrian Jones (mandola, skrzypce), Peter Berndalen (perkusja), Göran M?nson (flety) oraz Martin Kantola (inżynier dźwięku, twórca The NU-47 Microphone Project). Po pierwszym pytaniu - o nazwę zespołu, która została zaczerpnięta z mitologii nordyckiej - wątki mitologiczne i legendarne towarzyszyły już całemu spotkaniu.
Antoni Kania to ostatni polski klezmer (w starym tego słowa znaczeniu); z niejednego pieca chleb jadł. Któż, nawet spoza folkowego środowiska, nie zna wylansowanej przez niego "Lipki"? Niezwykły gawędziarz, kolekcjoner i twórca instrumentów. Tylko część jego bogatego życia artystycznego udało się zmieścić w rozmowie przeprowadzonej przez Tadeusza Konadora.
Capoeira ma więcej wspólnego z psychologią niz gimnastyką - o tym rozmawiali w Jaworniku polscy capoeirzyści, uczestnicy "Spotkań Ludzi Gór"
To słowo w jidisz oznacza Kraków. W życiu muzyków i ich twórczości oznacza ono zarazem fundamentalny punkt odniesienia dla ich własnej tożsamości kulturowej i artystycznej.
Używając tradycyjnych materiałów muzycznych, jako podstawy do budowy oryginalnych aranżacji i improwizacji, korzystając z wcześniejszych doświadczeń związanych z muzyką klasyczną i jazzem, Kroke tworzy nowe, unikalne kompozycje, a także brzmienie niespotykane dotąd w muzyce żydowskiej. Muzykę Kroke należy odczuwać i rozumieć jako meritum pradawnej kultury Żydów, a jednocześnie jako dowód jej nieprzerwanego istnienia. Jest ona także formą przemowy do ludzkości, zaproszeniem do wspólnej refleksji nad kwestią co oznacza "Być człowiekiem".
Niektórzy twierdzą, że istniejąca od 1988 roku Orkiestra św. Mikołaja nadała oblicze folkowi lat dziewięćdziesiątych. W nowe tysiąclecie zespół wszedł wydając piąty już album zatytułowany „Z dawna dawnego”, który zdobył uznanie słuchaczy i krytyków. Zawiera 17 utworów inspirowanych polską muzyką ludową, wśród których znalazły się pieśni przede wszystkim z Lubelszczyzny i Kurpi, a także Śląska i Beskidów. Tuż po zakończeniu nagrań z muzykami tworzącymi Orkiestrę: Sylwią Berezą, Urszulą Kalitą, Anną Kiełbusiewicz, Agnieszką Kołczewską, Bogdanem Brachą, Grzegorzem Lesiakeim i Marcinem Skrzypkiem spotkała się Małgorzata Jędruch z Radiowego Centrum Kultury Ludowej.
Gdy ogłoszono wyniki dziesiątej edycji najstarszego konkursu muzyki folkowej w Polsce, „Sceny Otwartej”, podczas „Mikołajów Folkowych” 2002, okazało się, że nagrody z najwyższej półki zgarnęły zespoły białoruskie. Jaka jest więc kondycja folku naszego i folku zza miedzy?
Ten węgierski zespół należy do legend folku. Jego muzyka odcisnęła piętno na wielu grupach folkowych, można pokusić się o stwierdzenie (choć będzie ono trochę na wyrost) że bez Vujicsicsa nie byłoby polskiego folku. Ich czarny krążek - jeden z nielicznych, które do Polski w latach 80 - tych docierały - stał się kultową płytą Marka Kaima, czy muzyków Orkiestry św. Mikołaja.
Wreszcie spełniło się marzenie wysłuchania tego zespołu na żywo. Koncert na "Mikołajkach Folkowych'98" był ich pierwszym występem w Polsce. Z liderem grupy Vujicsics, Mihaly Borbely spotkała się Katarzyna Mróz.
Profesor Jerzy Bartmiński jest cenionym folklorystą, wieloletnim jurorem Festiwalu kapel i Śpiewaków w Kazimierzu. Przychylnie patrzy też na poczynania współczesnych "szarpidrutów" grających po swojemu dawne oberki. Jest badaczem języka ludowego, był redaktorem "Słownika ludowych stereotypów językowych" (Wrocław 1980). O znaczeniu stereotypu w życiu każdego człowieka rozmawiają z profesorem członkowie redakcji "Scriptores Scholarum": Katarzyna Grzybowska, Adrian Lesiakowski i Sławomir Żurek
Jurek Owsiak opowiada Sławkowi Gołaszewskiemu o swoich spotkaniach z muzyką folk.
Sławek Gołaszewski: Różne są drogi dojścia do muzyki, różne sposoby i powody dotarcia do gatunku czy stylu. Mam wrażenie że Twoim ostatnim jest folk w całej jego różnorodności, ze szczególnym uwzględnieniem... - no właśnie: na co ostatnio zwracasz uwagę? Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej o Twej folkowej konwersji.
Jurek Owsiak: Czy to będzie przejście podziemne czy występy zespołów indiano-peruwiańskich na warszawskiej Starówce - to z tą muzyką kojarzy mi się folk. A bardziej jeszcze kojarzy mi się z tańczeniem własnych nóg. Przyjmuję każdą muzykę, która mnie porusza. Jeżeli czegoś słucham i łapię się na tym, że zaczynam się bujać, że zaczynam z nogi na nogę sobie przytupywać, to znaczy, że coś w tej muzyce jest, że wybijam sobie rytm i ona mnie rajcuje.
Skąd wziął się pomysł na wydanie przez Polskie Radio szeregu płyt kompaktowych z archiwalną polską muzyką ludową?
Pomysł rodził się długo i wiązał się z tym, że zwiększała się w naszym archiwum liczba nagrań wspaniałych ludowych muzyków, świetnych skrzypków, zwłaszcza najstarszych generacji, pięknych pieśni dotyczących roku obrzędowego i obrzędów rodzinnych. W pewnym momencie zrozumiałam, że nie ma na rynku serii wydawnictw, która pokazywałaby cały polski folklor w jego barwności i okazałości. Stało się jasne, że należy się starać, aby znalazła się możliwość opublikowania takiego wydawnictwa. "Możliwość" czyli po prostu środki finansowe.
Koncepcja serii "Muzyka źródeł" z kolekcji muzyki ludowej Polskiego Radia zrodziła się w 1992 roku i pierwszy oparty na niej projekt trafił do Ministerstwa Kultury i Sztuki ówczesnego ministra. Potem ponawiałam swoje podania przy kolejnych nominacjach ministerialnych zakładając, że radio nie może samo sfinansować tak potężnego przedsięwzięcia. Całe wydawnictwo - w zamierzeniu płyt piętnaście - jest bowiem związane z dużymi kosztami, nawet jeżeli wziąć pod uwagę fakt, że posiadamy już nagrania i że nie trzeba będzie robić "dogrywek" - choć w praktyce okazało się, że dodatkowe sesje nagraniowe będą jednak konieczne. Za kadencji ministra Zdzisława Podkańskiego pojawiła się oczekiwana przez nas "możliwość" finansowa. Zadeklarował on, że może pokryć jedną trzecią kosztów.