Jestem studentką etnologii Uniwersytetu Łódzkiego i chciałabym podzielić się z Wami moją przygodą ze strojem ludowym.
Prawdą jest, że młodych ludzi pociąga to, co egzotyczne i odległe. Na początku studiów z dużo większą pasją i zacięciem czytałam o Pigmejach, Buszmenach i innych pozaeuropejskich kulturach. Dopiero później dostrzegłam, że nasz kraj kryje równie wiele zagadek i posiada swoje tradycje. (...)
Redakcjo!
W jednym z ostatnich numerów „Gadek z Chatki” przeczytałam artykuł Jacka Jackowskiego „Na początku były wałki woskowe... Archiwizacja nagrań dźwiękowych folkloru muzycznego” (nr 44, s. 6-11).
Kolejny raz przedstawiam Państwu własny przekład piosenki. Tym razem jest to „The Gentleman Soldier” („The Sentry Box”) z repertuaru grupy The Dubliners.
Mówię wam! Niechętnie to piszę, bo dużo, bardzo dużo w Waszych recenzjach ciekawych i trafnych uwag, na temat samej muzyki i jej nagłośnienia. Jedynym usprawiedliwieniem może być to, że idzie o nasz pierwszy w życiu koncert w tym miejscu, z tym akustykiem.
W ostatnim numerze „Gadek” (nr 33/34) znalazła się między innymi relacja Ziutka z występu bułgarskiego zespołu Svetlina, który 3 października 2001 zakoncertował „Rodopskim weselem” w warszawskim Muzeum Etnograficznym. Opis ten, jak również bardzo gładka recenzja w „Gazecie Wyborczej” nazajutrz po występie (zachwyt bezwarunkowy), skłoniły mnie do „kliknięcia” paru własnych refleksji (notowanych zresztą na gorąco podczas koncertu). Ziutek, jak zwykle, podszedł do wydarzenia wnikliwie i opisał je dokładnie a serdecznie, przed czym chylę czoła. Ja jednak po tegorocznych doświadczeniach letnich w Bułgarii miałam trochę inną perspektywę odbioru.
Bardzo lubię mądrą polemikę i cieszę się z komentarza Bogdana Brachy, choć muszę przyznać, że nie spotkałem się nigdy z tak obszernym "marginesem". Odkąd poznałem Bogdana osobiście, zawsze wiedziałem i wiem nadal, że można od niego dowiedzieć się bardzo wielu mądrych rzeczy. Jednak po przeczytaniu komentarza do mojego listu, odczułem spory niedosyt swojej myśli, której poprzednio nie zawarłem lub może niezbyt czytelnie ująłem niektóre przenośnie i supozycje. Poza tym, większość moich poglądów przeważnie zostawiałem dla siebie i moich najbliższych, więc wiele spraw pominąłem.
Chciałbym zaprezentować moje przekłady dwóch tradycyjnych piosenek irlandzkich „Carrickfergus” i „Dicey Reilly”. Utwory te obecne są między innymi w repertuarze grupy The Dubliners.
Maciej Froński
Jakiś czas temu w Letnicy koło Zielonej Góry, w „Majątku Artystycznym” mieszczącym się w murach starego kościoła ewangelickiego, odbył się występ tria Chrisa Jaggera z Wielkiej Brytanii. Początkowo miałem dużo obaw co do frekwencji na koncercie w tej małej miejscowości. Okazało się jednak, że widownia została całkowicie zapełniona zarówno przez mieszkańców Letnicy, jak i przez fanów dobrej muzyki z pobliskiej Zielonej Góry.
Krzysztof Opalski
Po raz kolejny mam przyjemność przedstawić jeden z moich przekładów. Tym razem jest to tradycyjna piosenka irlandzka „Rocky Road to Dublin” wesoła opowieść znana jest między innymi z repertuaru grupy The Chieftains.
Maciej Froński
Redakcjo, myślę, że czas na powrót do tematyki rycerskiej i przedstawienie kolejnych wojów Najemnego Bractwa Irlandzkiego „Fianna”.
Pomorze Gdańskie bogata historia i wyjątkowe miejsca. Jedno z najstarszych miast w Polsce piękny i dumny Gdańsk. Wielka krzyżacka warownia w Malborku. Cała masa śladów i dowodów na to, że ziemie te od wieków były świadkami wielu wojen, migracji i ścierania się najróżniejszych kultur.
Na Pomorzu zaczęto organizować jedne z pierwszych w Polsce współczesnych imprez historycznych, potocznie zwanych turniejami rycerskimi. Miało to miejsce w 1992 roku w Gniewie, gdzie piękny krzyżacki zamek przyciągał miłośników średniowiecza nie tylko z Pomorza, ale z całej Polski.
To Rafał, mój chłopak, wymyślił, że pojedziemy. Nigdy wcześniej nie uczestniczył w takich warsztatach, ale słyszał o OVO. „Trzeba być” powiedział. Nie musiał mnie długo namawiać. Pojechaliśmy na IV Warsztaty Pieśni Tradycyjnych w Górach Sowich (26 lipca 1 sierpnia).
Przeczytawszy ostatni numer „GzCh”, w którym ukazał się artykuł Małgorzaty Jędruch Listy do... (2)”, poczułem się nieco zażenowany.
W owym liście padały górnolotne słowa na temat wykształcenia muzyków, warsztatu, znajomości literatury muzycznej, poziomie wykonawczym, czyli krótko profesjonalizmie oraz o tym, czy takowy ujmuje spontaniczności muzykowania. Sam, wielki Czesław Niemen na Nowej Tradycji zachwalał bardzo wysoki poziom wykonawców. Wszystko ładnie i pięknie, tylko, że taki zwykły meloman jak ja, wysłuchawszy transmisji w II Programie Polskiego Radia, tak zwanego profesjonalizmu nie zauważyłem (wśród uczestników konkursu oczywiście).