Mowa ptaków

"Manti Qu t-tajr" (czyli "Mowa ptaków") to wątek sufickiego poematu Furiduma Muhammada napisanego w XVI wieku przez najsłynniejszego perskiego poetę Farid-ad Din Attar. Te informacje można było znaleźć w folderze IV Międzynarodowego Festiwalu Kultury Orientalnej "Orient Lublin - Iran". Żeby jednak obejrzeć poemat na scenie, należało wybrać się 21 października do Teatru im. H. Ch. Andersena w Lublinie na spektakl "Ptasi sejm". Była to opowieść o wyprawie ptaków (pod przewodnictwem dudka) mającej na celu odnalezienie Simurgha - legendarnego feniksa. Akcja spektaklu stała się okazją do wprowadzenia wielu dodatkowych wątków - przypowieści, krótkich historii, z których każda wprowadzała jakieś przesłanie, wskazówkę, mądrość. Dodatkową zaletą przedstawienia była dobra gra aktorska, efekty wywołane operowaniem światłem i cieniem oraz charakterystyczny zasób środków przekazu teatru. A nie jest to typowy teatr pudełkowy, ma wiele zalet widowiska ulicznego - widownia nie jest wyraźnie oddzielona od sceny, aktorzy grają niemalże bezpośrednio wśród widzów.

Jednakże tym, co przedstawieniu nadało największego smaku i doskonale dopełniało jego wartość artystyczną, była oprawa muzyczna autorstwa Jahiara Azima Iraniego, znanego z lubelskiej formacji Jahiar Group. Piękne dźwięki santuru prowadziły widza przez kolejne części poematu, to delikatnie płynąc w tle, to znów punktując głośniejszymi, energicznymi uderzeniami ważniejsze wydarzenia. Muzyka była dobrze dobrana charakterem do tego, co właśnie działo się na scenie; dodawała czasoprzestrzennej wiarygodności zabierając widza w podroż po Persji. Mnie najbardziej podobał się śpiew Jahiara, który towarzyszył Derwiszowi w przypowieści o Derwiszu i Księżniczce. Kiedy na koniec przedstawienia aktorzy wybiegli i rozdali wśród publiczności piękne, czerwone róże, pomyślałam, że dobrze wybrali - róża ma tak wiele znaczeń, ile ich było w tym mądrym sufickim poemacie. Po jego obejrzeniu czułam się obdarowana pięknem, jak ktoś, kto dostaje róże.