Drogie „Gadki”!

Chciałbym zaprezentować moje przekłady dwóch tradycyjnych piosenek irlandzkich – „Carrickfergus” i „Dicey Reilly”. Utwory te obecne są między innymi w repertuarze grupy The Dubliners.

Carrickfergus
Tak wrócić znowu do Carrickfergus,
Na noc choć jedną do Ballygrant;
Przepłynąć morze – czego bym nie mógł,
By moją miłą ujrzeć móc tam.
Ale wpław morza wszak nie przepłynę,
Skrzydeł u ramion także mi brak;
Chciałbym mieć łódkę, byle łupinę,
Abym się do niej dostać miał jak.

Moje dzieciństwo mi przypomina
Szczęście odległe jak drugi brzeg,
Dawni koledzy, nawet rodzina,
Jak topniejący spłynęli śnieg.
Żyję bez celu i żyję w biegu,
A łóżka ze mną nie dzieli nikt,
Tak wrócić znowu do Carrickfergus,
Do tych najdroższych zapukać drzwi.

Teraz w Kilkenny, jak się donosi,
Kryje jej ciało zwyczajny grób;
Byłbym jej każdy przesyłał grosik,
Lecz już nie śpiewam, co chcesz, to rób.
Dziś dużo piję, rzadko trzeźwieję,
I nikt zbyt długo nie chce mnie znać,
Już policzone moje nadzieje,
Dalej, połóżcie, chłopcy, mnie spać!

Dicey Reilly

Ref.: Biedna Dicey Reilly poszła wypić sobie coś,
Biedna Dicey Reilly, ta to nigdy nie ma dość,
Znów do pubu rano myk,
Potem jeszcze jeden łyk,
Tak, pierwsze skrzypce gra wciąż Dicey Reilly.

Przechadza się Fitzgibbon Street bezczelnie jak na złość,
To nic, że ludzie na nią się jak sroki gapią w kość,
Dochodzi, mówi, pięć po wpół,
Czas kazać podać coś na stół,
Tak, pierwsze skrzypce gra wciąż Dicey Reilly.

Przed laty wszyscy chłopcy stąd kochali się w May z Long
Lub w pięknej Becky Cooper, lub w słodziutkiej Mary Wong
Lecz jedna, każdy o tym wie,
Piękniejsza była – jak się zwie?
Ta dama zwie się właśnie Dicey Reilly.

Lecz czas też nie oszczędził jej, jak przecież żadnej z nich,
Czas goni cię i nie da się zatrzasnąć przed nim drzwi,
Przybywa lat, opada biust,
Nikt już nie pragnie twoich ust,
Lecz pierwsze skrzypce gra wciąż Dicey Reilly.